Vanaf begin juni ben ik een nieuwe ervaring rijker. Voor het eerst sinds ik aan het flexen ben, kon ik op bijna al mijn werkdagen op dezelfde locatie invallen en vaak ook op dezelfde groep, de peutergroep. De peuters heb ik altijd al in mijn hart gesloten, deze leeftijdscategorie spreekt mij het meest aan.
Trouwens – ik ben sowieso iemand die horizontale groepen prefereert. Verticale groepen vind ik, pedagogisch gezien, niet het beste wat de kinderopvang aan de kinderen kan bieden.
Ik val dus nog steeds voornamelijk in op de Johanna Margaretha in Amsterdam-Noord, één van de oudste locaties van TintelTuin. Gesitueerd nabij een park in een voormalig schoolgebouw en onlangs gerenoveerd.
‘Ja, ik heb de neiging om mij te verontschuldigen voor het feit, dat hun kleintje geconfronteerd zal zijn met een onbekend gezicht’
Wat een verademing is het voor mij om gemiddeld twee keer per week in dezelfde peutergroep te zijn ingeroosterd! Zo kan ik weer meer contact opbouwen met de kinderen en hun ouders. Zo kon ik tijdens een ‘Opa en oma dag’ aan een geïnteresseerde oma over het programma Kaleidoscoop vertellen, waar op deze locatie mee wordt gewerkt. Dit herinnerde mij aan de ‘goede oude tijden’, toen ik de rondleidingen gaf op mijn vaste locatie en betrokken was bij het opzetten van allerlei activiteiten. Ik voelde me na een lange periode ‘een volwaardig pedagogisch medewerker’.
Het is belangrijk om zich zo te voelen, heb ik gemerkt, want als ik mij in een nieuwe groep aan nieuwe ouders voorstel, voeg ik er vaak aan toe: “in deze groep val ik voor het eerst in, maar verder werk ik al jaren in de kinderopvang”. Ja, ik heb de neiging om mij te verontschuldigen voor het feit, dat hun kleintje geconfronteerd zal zijn met een onbekend gezicht.
Inmiddels heb ik in vijf van de zes aanwezige groepen ingevallen en ken ik veel kinderen en hun ouders. Ik heb goed contact met alle collega’s op Johanna en voel mij er prettig bij. Eind juni is er een zomerfeest geweest. Het heeft me geraakt dat de locatiemanager Ellen ook mij heeft uitgenodigd voor het etentje na afloop van het feest.
Het gevoel van ‘ontworteld’ zijn is in deze periode naar de achtergrond verdwenen. Nu hoor ik weer eens ergens bij, al is het maar tijdelijk.
Want op het moment dat ik deze weblog schrijf weet ik nog niet waar ik aanstaande maandag ‘mag‘ werken, voor die dag ben ik nu nog niet ingeroosterd. Deze situatie is voor mij persoonlijk het moeilijkst. Ik zal het pas vroeg in de ochtend horen waar ik zal werken. Ja, zo sta ik weer met de beide benen op de grond…en besef weer overduidelijk wat het flexen inhoudt.
