Hij is naar een restaurant geweest. “En daar heb ik een auto gekregen, een blauwe!” Hij kijkt de kring eens rond maar niemand is onder de indruk van die blauwe auto. Hij laat zich daardoor niet uit het veld slaan, zelfs niet als ik vraag of het een lekkere auto was.’Auto’s kan je niet eten’ onderwijst hij, ‘er was patat maar die heb ik niet opgegeten. Ik heb een blauwe auto gehad.’ (voor het geval wij dit nog niet wisten…..).
Lewis neemt net een hap lucht om over zijn vakantie te vertellen als Pepijn gewoon weer verder gaat. ‘Ik ben ook naar de tandarts geweest. Mijn kies was erg groot geworden.’ Hij spert zijn mond wagenwijd open en wijst ergens in zijn mond zijn grote kies aan. ‘Zie je ‘m?’ Wij bewonderen zijn grote kies, nog nooit zo’n grote kies gezien! ‘En naar de grote-oren dokter. Medische uitstapjes zijn voor hem een waar feest. Hij trekt eens aan zijn best wel grote oren en laat nogmaals zijn kies zien. ‘Heb je bij de tandarts ook een blauwe auto gekregen?’ ‘Nee, dat was in het restaurant! Daar heb ik een blauwe auto gekregen. De patat heb ik niet opgegeten.’ Het kost ons het nodige geduld om zijn vakantiebelevenissen te onderbreken en Lewis aan het woord te laten.
Hij kijkt me aan of ‘ie water ziet branden
‘Sneeuw!’ meldt dit mannetje. Er zijn niet zoveel woorden nodig om iets duidelijk te maken. Lewis is lekker op wintersport geweest. Bij het woord sneeuw springt Pepijn op. ‘Zullen we van de sneeuwpop doen?’ We beloven dat we straks het gedichtje van de sneeuwpop zullen doen maar dat we nu nog even naar elkaar moeten luisteren. Hij heeft niet zoveel zin om naar al die verhalen te luisteren. Hij zit achterste voren op zijn stoel, laat zijn grote kies aan Fiene zien en staat dan ineens weer springend voor me: ‘Ik ben in een restaurant geweest!’
“Ja schat, dat weet ik en daar heb je een blauwe auto gekregen!’ maak ik het verhaal af. Hij kijkt me aan of ‘ie water ziet branden en zegt hoogst verbaasd:’O ja?’
Ben ik gelukkig niet de enige bij wie het korte-termijn-geheugen het zo af en toe af laat weten!
