Maar eerlijk gezegd heb ik ze niet kunnen ontdekken: dat nog steeds 48% van de vrouwen in Nederland niet economisch onafhankelijk is, is geen nieuws. Dat 1 op de 3 huwelijken strandt, dus dat het huwelijk voor meisjes geen levensverzekering is, weet iedereen. En dat het effect van een echtscheiding is, dat veel vrouwen in armoede terecht komen, is nog steeds de harde werkelijkheid en kan elke medewerker bij de Sociale Dienst je vertellen. Uit cijfers blijkt verder dat bij 60% van de echtscheidingen kinderen betrokken zijn. Het is hooguit verontrustend, dat vooral jonge vrouwen zich hoegenaamd geen zorgen maken over dit toekomstbeeld!

Want het aan-‘recht’  van vrouwen is nog steeds een heilig huisje dat met felle emoties verdedigd wordt, ook door vrouwen zelf.

En dat is opmerkelijk! Sinds 2004 halen jaarlijks meer vrouwen een diploma op alle vormen van onderwijs, incl. de universiteit dan mannen. Ook in banen, salariëring en carrièrekansen zijn de eerste jaren geen verschillen. Nee, die verschillen beginnen pas als er gezinsuitbreiding komt. De gemiddelde leeftijd waarop vrouwen in Nederland hun eerste kind krijgen ligt al jaren op 29,4 jaar. De Nederlandse vrouw denkt dus goed na voordat ze aan kinderen begint! De vraag is of ze ook goed nadenkt over de consequenties.

‘Ik blijf dromen van gelijkwaardigheid!’

Ik stel me het gesprek tussen een jong stel aan de keukentafel altijd als volgt voor:

Zij: “Schat, als we straks een baby hebben, dan kunnen we natuurlijk niet meer allebei 5 hele dagen werken! Hoe gaan we dat doen? Ik heb er eens over nagedacht en ik heb besloten dat ik minder ga werken. Als ik nu eens terug ga naar 2,5 dag, dan ben ik de andere 2,5 dag thuis. Wat vind je daarvan?”

Hij: “Prima, lieverd! Ik heb er ook over nagedacht en ik kan echt niet minder gaan werken! Zouden we voor de andere 2,5 dag niet een goede kinderopvanglocatie in de buurt kunnen zoeken?”

En hier stopt het gesprek! Het zinnetje dat op z’n minst mist is:

Hij: “Ik zal eens informeren wat de kosten hiervan zijn en uiteraard komen die ten laste van mijn inkomen, want jij levert al zoveel in!” Hoe komt het dat dit gesprek nooit zo gevoerd wordt…? Ik blijf dromen van gelijkwaardigheid!