Artikel bewaren

Je hebt een account nodig om artikelen in je profiel op te slaan

Login of Maak een account aan
Reacties0

Blog Kirsten Fröhlich – Werkende moeders

Terwijl mijn dochter samen met haar vriendinnetje in het water is gesprongen, rol ik mijn handdoek uit en pak mijn boek om een beetje te werken. Juist als ik geheel geïnstalleerd met een markeerstift de eerste bladzijden van ‘Interactievaardigheden, een kindvolgende benadering’ opensla, hoor ik een zeurderig stemmetje naast me: ‘Ik wil mijn mah-mah’. De eerste casus dient zich meteen aan...
Kirsten-Frohlich

Ik zie twee kleine voetjes en mollige beentjes op mijn handdoek, en als ik iets verder omhoog kijk, zie ik een rond gezichtje met blozende rode wangen, omlijst met witte krulletjes. De springerige haren zijn uit het gezicht geschoven met een gestippeld speldje. Een paar vleugeltjes hadden deze feeërieke verschijning compleet kunnen maken. Maar vleugeltjes kan ik niet ontdekken, wel een lichtblauw badpakje met prinses Elsa die mij met grote, glanzende ogen aanstaart.

‘Mama is we-re-ken’, concludeert de dreumes met een snik tussen alle lettergrepen door

‘Jij wilt naar je mama’, bevestig ik eerst maar eens, meteen even hoopvol om me heen kijkend of ik al een zoekende blik ontmoet. Ik kijk nog eens goed naar haar gezichtje om enige gelijkenis te kunnen ontdekken met het mama-volk om mij heen. Ik zie dat het mooie, hartvormige mondje al begint te pruilen en moet nu snel iets geruststellends gaan zeggen. Maar ze is me voor: ‘Mama is we-re-ken’, concludeert de dreumes met een snik tussen alle lettergrepen en haar mondhoekjes zakken nu helemaal naar beneden. ‘Nee hoor’, zeg ik beslist, ‘mama gaat niet werken en jou hier alleen laten. Kom we gaan mama zoeken. Hoe heet jij?’ Geen antwoord. Ik sta op en geef haar mijn hand. Een plakkerig vuistje klemt zich stevig vast om mijn wijsvinger.

‘Ik til jou even op en dan kan jij kijken of je mama ziet’, kondig ik pedagogisch aan. Het naamloze meisje knikt instemmend. Als ik haar optil, merk ik dat de luier die onder haar badpakje uitsteekt nodig aan vervanging toe is. Niemand kijkt op of om en de dreumes schijnt ook niemand te herkennen. Ik zet haar weer neer en besluit een rondje met haar te lopen. Het (b)engeltje begint het ineens gezellig te vinden en trekt mij mee richting de schommels. Ze lacht en kraait van plezier als er een passerend eendje voor ons wegschiet. Eng idee eigenlijk, dat zo’n klein meisje zo gemakkelijk met een vreemde aan de hand meeloopt, haar zoektocht naar mama plotsklaps vergeet en zich vol vertrouwen in een nieuw avontuur stort.

‘Is dat jouw papa?’, vraag ik en trek het meisje -enigszins tegen haar zin- weg bij de schommels

Dan zie ik een jonge man op een Frozen fleecedeken zitten en bedenk dat het ook wel eens papa-dag zou kunnen zijn. ‘Ben jij hier met papa’, vraag ik. ‘Ik wil mijn mama’, dreunt ze haar mantra weer op. Het kleed ligt vol met roze zandvormpjes en een gestippeld emmertje. ‘Is dat jouw papa?’, vraag ik en trek het meisje -enigszins tegen haar zin- weg bij de schommels en loop richting de man. Zijn ogen turen zoekend tegen het felle zonlicht in. Hij lacht ons vriendelijk tegemoet en zegt: ‘Oh, daar ben je Lotje! Papa was jou kwijt. Was jij even bij die aardige mevrouw?’ Lot knikt en ik wurm ondertussen mijn fijngeknepen vinger uit het kleffe handje. ‘Ik wil mama’, herhaalt Lotje nog maar eens. ‘Mama is werken Lotje, die komt vanavond weer thuis’, zegt papa. ‘Dag Lotje’, zeg ik en ik loop snel terug naar mijn handdoek en boek. Zo, nu kan deze mama ook weer aan het werk.

In haar vorige blog stond Kirsten stil bij pesten. Want dat gebeurt ook in de kinderopvang. Naar haar blog

Geef je reactie

Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn. Heb je nog geen account, maak dan hieronder een account aan. Lees ook de spelregels.