Vandaag geen kruimels op de vloeren, geen speelgoed om over te struikelen, geen appelstroop aan de tafels en het fruit blijft ongeschild. Mijn oog valt op een fopspeentje dat verloren op het aanrecht ligt. Er ligt een briefje onder. ‘Van Esmee, maandag meegeven aan oma’, staat er met een paarse viltstift opgeschreven. Wat kan er in 48 uur veel veranderen.
Als ik naar buiten kijk zie ik het handjevol kinderen dat er wel is buiten spelen in de lentezon, omringd door een leger van pedagogisch medewerkers. Een omgekeerde beroepskracht-kindratio. Wie niet beter weet zou denken dat de grote voorjaarschoonmaak is begonnen, want iedereen is vol goede moed aan het schoonmaken en opruimen geslagen. Het contrast van de gezellige bedrijvigheid buiten en de kille stilte binnen raakte me en geeft tegelijkertijd hoop. We maken van de nood een deugd. Maar er zijn ook vragen en zorgen. Het voelt goed om hier te zijn en iets te kunnen doen, maar het advies is ook om zo veel mogelijk thuis te blijven.
Direct na de persconferentie van zondagavond 15 maart zijn we aan het werk gegaan om alles in orde te maken om onze medewerkers veilig en verantwoord te kunnen laten werken en kinderen op te vangen van ouders die werken in cruciale beroepen. Artsen, verpleegkundigen, maar ook de mensen die zorgen dat onze supermarkten open blijven en worden bevoorraad.
De eerste dagen waren voor ons allemaal verwarrend en beangstigend. Niet alleen ouders, maar ook wij zelf liepen rond met vragen. Wie kunnen beter thuisblijven, wie worden op locatie verwacht? Hoeveel kinderen gaan er komen, is medewerker bij een bank ook een cruciaal beroep? Een kind wordt gebracht met een loopneus, wat nu?
Ondanks dat de meeste kinderen op het eerste gezicht een zorgeloze indruk maken, houdt het coronavirus ook hen bezig. Ze horen niet alleen alles wat er gebeurt, maar ze voelen ook onze spanning. Zij hebben net als wij nog nooit zoiets meegemaakt. Schoolkinderen vinden het vooruitzicht op een aantal weken vrij allicht geweldig en hebben het idee dat het om een extra vakantie gaat, zich onvoldoende realiserend dat de werkelijkheid anders is. Ze zitten thuis, of in een leeg schoolgebouw vast, zonder naar hun clubs te kunnen gaan en zonder hun vrienden te zien.
‘We weten en voelen het allemaal: het is anders dan anders, en voorlopig blijft dat zo’
Ook bij jongere kinderen zullen we de komende weken wellicht ander gedrag gaan zien. Of het nou angst is of boosheid of protest omdat ze niet kunnen doen wat ze normaal doen, ze gaan dit elk op hun eigen manier uiten. Sommige kinderen op de groep zie je genieten van al die exclusieve aandacht, anderen zijn juist van slag en moeten erg wennen aan de nieuwe situatie. Somber of bijvoorbeeld tegendraadse gedrag is niet gek en te verwachten onder deze omstandigheden. Pedagogisch medewerkers doen hun best om alles zo normaal mogelijk te laten verlopen, maar we weten en voelen het allemaal: het is anders dan anders, en voorlopig blijft dat zo.
Inmiddels hebben we de eerste week achter de rug en wordt er steeds meer duidelijk. Veel gemeenten wijzen één locatie aan om te dienen als noodopvang voor kinderen van ouders met een cruciaal beroep. Sportparken worden omgebouwd tot tijdelijke huisartsenposten voor mensen met mogelijke besmetting door het coronavirus. Voor veel kinderen betekent dit het wegvallen van een vertrouwde omgeving; het sluiten van de plek waar zij zich veilig voelen.
Dat kinderen opvangen een niet te onderschatten vak is, hebben veel ouders afgelopen week aan den lijve ondervonden. Online vergaderingen zijn verstoord en deadlines gemist. Het is een hele kunst om kinderen een zinvolle dagbesteding te bieden en het ook nog een beetje gezellig te houden. In gezinnen waar zorgen zijn en ouders niet altijd goed in staat zijn hun kind(eren) een veilig thuis te bieden, loopt de spanning op. De kinderombudsman, Unicef en de LVAK wijzen er terecht op ook oog te hebben voor deze kinderen en dat een zorgelijke gezinssituatie reden kan zijn om wel opvang te bieden. Maak jij je zorgen om een kind dat nu thuis zit? Neem contact op en vraag hoe het gaat of bespreek je zorgen met een aandachtsfunctionaris.
‘Kinderopvang doet ertoe, nu meer dan ooit tevoren’
Nederland kwam vorige week met piepende remmen tot stilstand. Lege scholen, kantoren, sportclubs, straten en stations. Iedereen die dat kan, wordt verzocht thuis te werken. Om ons land in deze crisissituatie draaiende te houden en patiënten met het coronavirus te kunnen blijven helpen, wordt een beroep gedaan op mensen die in de ‘vitale sectoren’ werken om vooral door te gaan met hun werk. Ook wij oefenen een cruciaal beroep uit, leveren een bijdrage aan het beteugelen van het virus en lopen daarmee zelf extra risico. Zorg daarom goed voor jezelf en voor elkaar. Kinderopvang doet ertoe, nu meer dan ooit tevoren.
