Deze tiener komt het laatste half uur bij mij in de groep totdat haar ouders haar ophalen. Ze ploft op de draaistoel –van de leiding- achter het bureau- van de leiding en bladert met een blik van totale onverschilligheid door de papieren -van de leiding. Puber in da house!

De jongere kinderen gaan gewoon hun gangetje maar Lisa wil naar huis, haar hele wezen straalt het uit. Dat maakt haar al met al niet toegankelijker om een gesprekje met haar te beginnen. Na enige twijfel besluit ik mezelf niet meteen gewonnen te geven dus vraag hoe het met haar is al besef dat ik het risico loop op een dodelijke blik. Maar ik wil wel weten of er iets is gebeurd waar ze zich druk om maakt en dat zal ook de enige weg zijn om te voorkomen dat haar “gezellige uitstraling”  effect zal krijgen op de sfeer in de groep op dat moment.

Mmm…antwoordt ze zonder oogcontact te zoeken – inmiddels zo onderuithangend in die stoel dat haar ellebogen de zitting raken. Ik voel de bui al hangen, dit wordt geen duidelijk verhaal. Maar kinderen hebben ook het recht om op hun eigen moment te vertellen wat ze bezighoudt en niet op “commando”.. Dus stel ik haar een aardig compromis voor. “Als ik je vraag hoe het met je is en je wilt het wel zeggen maar er verder niet over praten dan geef je een rapportcijfer oke”?

‘De druk is van de ketel en ze is zichtbaar opgelucht’

Ze knikt instemmend en kijkt me nu weer recht aan. En…wat is het? Het is een 4 zegt ze. He bah, wat een rotdag dan zeg ik, vervelend dat je je rot voelt. Ik plof naast haar neer en geef haar een knuffel. Zullen we samen iets gaan doen? Ze gaat wat rechter op haar – tenminste dat denkt ze – stoel zitten en kijkt naar wat ik uit de kast haal. Even later zijn we bezig met polsbandjes te maken en staan er jongere kinderen omheen die ook haar hulp vragen. Ze voelt zich thuis in die rol.  De druk is van de ketel en ze is zichtbaar opgelucht.

En tussen neus en lippen door laat ik haar nog weten dat de papieren op de tafel echt niet voor de kinderen zijn en niet kwijt mogen raken.  Een knikje en kort oogcontact volgen. Bericht ontvangen.

Even later staat haar moeder naast me en vrolijk komt Lisa naar ons toe “Het was een rotdag op school, de juf mopperde heel erg op mij terwijl Iris het gedaan had. Ze geloofde mij gewoon niet. Kijk, ik heb drie polsbandjes gemaakt! Een grote glimlach op haar gezicht,

Mission accomplished..  Een gesprekje moeder-juf zal morgen wel volgen…

De vorige keer schreef Jacqueline haar blog over buitensluiten in de groep: wanneer mogen kinderen zich met elkaar terugtrekken en wanneer gaat het om pesterij? En belangrijk: hoe ga je hier als pm’er mee om? Lees deze blog