Artikel bewaren

Je hebt een account nodig om artikelen in je profiel op te slaan

Login of Maak een account aan
Reacties0

Blog Jacqueline Butti – Lentekriebels

Het is weer zo ver… Ze fluisteren… Ze giechelen en kijken mij met een ondeugende blik aan. Hier wordt over dingen gesproken waar dit viertal al van weet dat het niet voor het “publiek” bestemd is, ze zijn dan ook al bijna acht! Het is lente en deze kids zijn me net iets te vrolijk om het over de kapla te hebben waar ze tot op dat moment mee speelden. Rode wangen en iets te luide stemmen met een ondertoontje… Ik weet het al… Lentekriebels!
Jacqueline Butti-Korein Kinderplein.jpg

Ineens is het er weer… Dat gedrag. Meestal een klein groepje waar het “broeit”. Ze zien van mij een glimlach en ik schut af en toe m’n hoofd. Zij lachen mee. Ik ben me er bewust van dat deze kinderen altijd een volwassene in de buurt hebben bij de bso en dat er weinig mogelijkheden zijn om eens stiekem te lachen om zaken die we als volwassene liever niet van ze willen horen. Dus accepteer ik het gelach totdat ze met hun gedrag te ver gaan. Te ver is voor mij dan seksueel getinte opmerkingen maken die door andere kinderen buiten het groepje gehoord kunnen worden of ongewenst gedrag vertonen door bijvoorbeeld obscene gebaren e.d.

Grens

Een geintje kan dus wel en serieuze vragen ook. En dan houdt het op. Maar zelfs dan moet je je de vraag stellen als team en individuele pm-er waar je de grens legt als het om seksuele voorlichting/opvoeding gaat. Wat voor vragen beantwoord je inhoudelijk en welke niet en wanneer geef je grenzen aan?

Allereerst ben ik me bewust van de leeftijd van het kind die de vraag stelt en eventueel kinderen die “toehoorder” zijn. Het antwoord kan vaak heel kort en eenvoudig zijn. Toch komen er ook vragen voor die wat verder gaan dan de oppervlakkige vraag. Daarmee komen ze op een terrein dat ik beschouw als de eerste verantwoordelijkheid van de ouders. Ik moet de grenzen van m’n vak kennen, de positie van de ouders onderkennen en ook mijn eigen grenzen bewaken.

´Wat voor vragen beantwoord je inhoudelijk en welke niet?´

Betekent dat dan dat ik het kind geen antwoord geef? Nee, ik neem elke serieuze vraag…serieus! Dat betekent dat ik het kind – passend bij de leeftijd – een kort informatief antwoord geef en ook laat merken dat ik het heel goed vind dat het kind met de vraag naar me toe gekomen is. Als de vraag zo ver gaat dat er wel een antwoord op moet komen maar dat die echt niet meer bij mij hoort dan leg ik dat uit aan het kind. Kinderen van de bso hebben al een basisidee van wat privacy betekent: je lichaam hou je bedekt, dat laat je niet aan iedereen en op iedere plaats zien. Zo is het eigenlijk ook met sommige vragen, die zijn er niet om met iedereen te bespreken en op elke plaats. Kinderen pikken dit heel goed op.

Fase

Ik vertel het aan de ouders als de lentekriebels opspelen en waar een kind mogelijk op terug zal komen. Dat breng ik wel met de toon die het verdient; een normale fase in de ontwikkeling van een kind. Ouders hebben soms de neiging om er enige gene bij te voelen omdat ze zich er soms niet bewust van zijn dat hun kind ook vlindertjes kan gaan voelen.

Ach…en dan heb je ook nog de semi-serieuze vragen van de puberachtige 10-plussers. Ze confronteren me met een persoonlijke vraag waar ze het antwoord al lang op kunnen inschatten en kijken me uitdagend aan… Doe jij het wel eens, je weet wel, met je man?! Ik kijk ze recht aan met een blik van overdreven verbazing en zeg: ‘Denken jullie nou echt dat ik jullie dat ga vertellen???’ Luid schaterend rennen ze weg.

Geef je reactie

Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn. Heb je nog geen account, maak dan hieronder een account aan. Lees ook de spelregels.