Als je de foto’s terugkijkt, zie je een patroon. De maanden november tot februari bestaan veelal uit foto’s met teksten als ‘weer een meisje hangerig op de bank’ of ‘toch net te vroeg op school gestart en weer ziek thuis’. Daarna volgt een periode van lekker veel naar buiten en eerste maaltijden aan de tuintafel of een biertje op een terras. Vervolgens alle kampeerweekenden en vakanties en ga zo maar door. Door al die foto’s zijn het dierbare herinneringen geworden met kinderen die de leukste dingen doen, de leukste vrienden en liefste familieleden op mooie en fijne plekken. Want we staan er nooit huilend, schreeuwend of met van pijn vertrokken gezichten op. Ik sta er zelf zelden op en de troep thuis al helemaal niet.

Niet iedere dag feest

Niets waar je van opkijkt, want zo werken sociale media nu eenmaal. En zo zijn de fotoboeken in de kast bij de meesten ook. Maar het was niet iedere dag feest uiteraard. En mogelijk ook niet vlak voor of na het vastleggen van het betreffende moment. Ook dat is vast herkenbaar voor velen van jullie. Ik ben daarom ook benieuwd hoe we toch over tien jaar kijken naar Covid. Want denken we dan aan het magische stille sociale agenda van twee winters terug? Aan de saamhorigheid van met zijn allen klappen voor de zorg? Aan strijden voor je rechten die afgenomen worden door de overheid? Want ook hier verschilden we natuurlijk van elkaar.

‘Waar gehakt wordt, vallen spaanders en van je fouten leer je het meest’

Zakelijke successen

Maar we ‘verkopen’ natuurlijk niet alleen ons privéleven naar de buitenwereld maar vooral ons zakelijk leven. Op LinkedIn benoem je je successen, op je website louter de sterke punten van je locaties of pedagogisch beleid. In sollicitatiegesprekken wordt zelden gezegd dat een team een fikse kluif is maar eerder een goede uitdaging. En dan hebben we het nog niet eens over inspecties en mogelijk contact met een geschillencommissie.

Terwijl iedereen weet: waar gehakt wordt, vallen spaanders en van je fouten leer je het meest. Als we als sector echt het best willen scoren op ieder vlak, dan is het fijn om te leren van wat fout ging. Dus waarom nooit een congres met de tien grootste missers uit de kinderopvang, wel die met de best practices?

Elkaar weer vinden

Het was vroeger niet altijd beter, veiliger, leuker of fijner. Soms wel, maar heel vaak ook niet. Laten we hopen dat de toekomst veiliger, beter, leuker is. Mogelijk zijn we over een tijd vergeten welke pijn en onrust er was, omdat we alleen van de goede momenten een foto gepost hebben. Hopelijk hebben we elkaar weer gevonden na de nodige affaires en schandalen. En hopelijk hebben we geleerd van wat fout ging en dromen we van wat veel beter kan. Ik ben nu al benieuwd naar mijn fotoherinneringen die ik volgend jaren zie verschijnen.