We maakten een korte onderzoekende wandeling, waarin we genoten van het bos, de geluiden, maar ook de rust in het bos, waarin we spraken over het aanbod van Wiedewei en de liefde voor de natuur die we de kinderen graag mee willen geven. We hoorden een specht en vonden hem ook. We ontdekten mooie plekjes waar we kabouterverhalen zouden kunnen vertellen en verder zagen we heel veel materiaal om leuke activiteiten mee te beleven.
We hadden 2 kratjes bij ons, waarvan we de bodem vulden met dennenappels in alle stadia. En we namen 2 flinke takken, polsdikte; ze staken ruim boven ons uit. We legden de spullen in de auto en horen dat er verderop druk wordt gezaagd in het bos. Drie mannen van Natuurmonumenten zijn hard aan het werk en verzagen bomen. Mm, bij zaaggeluiden hou ik altijd de mogelijkheid voor wat materiaal in gedachten, als boomstammetjes, schijven of takken.
Ik stop de auto, stap uit en meld dat ik 2 grote takken in mijn auto heb liggen. Met een ferme stap stapt een van de mannen mijn richting op en zegt me meteen: “Dat is niet de bedoeling. Dat is dood hout wat het bos nodig heeft om te blijven bestaan. Het bos maakt zo zijn eigen humus aan als voeding.”
Ik onderschrijf dit meteen. Dat is een van de belangrijkste redenen waarom Groene Kinderopvang zich ontwikkelt. Wij willen de kinderen de liefde voor zichzelf en de natuur bijbrengen. Dat doen we door kinderen natuurbewust op te vangen. Groene pleinen, seizoensbeleving, veel buiten zijn, werken met natuurlijk materiaal, duurzaam leven en zo liefde voor de natuur te ontwikkelen.
De boswachter meldt mij dat hij het enorm zou waarderen als ik de takken weer terugleg in het bos. Respectvol, maar teleurgesteld, haal ik de takken uit de auto en geef ze terug aan het bos. De dennenappels mogen we wel meenemen. We druipen af uit het bos, zonder takken.
‘Laat de natuurlijke schatten van het bos in het bos’
Onderweg naar de vestiging zien we dat er bij een woning volop is gesnoeid. De hele voortuin ligt vol met de mooiste takken van verschillende struiken. We stoppen, bellen aan en vragen beleefd of het misschien mogelijk is dat we wat takken van haar stapel meenemen voor de kinderen. “Natuurlijk!”, is het antwoord. Even later komt de vrouw ons zelf haar kniptang aanbieden. Blij verrast rijden we even later verder, met een auto vol takken.
Bij het uitladen van de auto ontmoeten we een ouder die ons vertelt dat hij ook nog wel wat takken heeft om ons groeiende groene plein wat meer uitdaging te bieden. Ik rij met hem mee naar zijn huis en samen vullen we de auto met 2 enorme kluwen takken. Met een “Dank je wel” rij ik weer terug naar de vestiging.
Ga jij in de tuin snoeien, of je buurman of wellicht de boer verderop? Stap er dan eens op af, als groene pedagogisch medewerker, en vraag of je wat snoeimateriaal mag hebben om dit te gebruiken als activiteitenmateriaal.
Laat de natuurlijke schatten van het bos in het bos. Daar zijn ze nodig om onze natuur te laten blijven bestaan. Via de boswachter kreeg ik de tip om een mail te sturen naar Natuurmonumenten om daar mijn vraag neer te leggen. Samen groeien we er wel uit!