Sinds kort is Triodus een speciaal kinderdagverblijf rijker: the Lorax. Deze naam is gebaseerd op het gelijknamige boek van Dr Seuss. Waarom een Engelse naam? Het kinderdagverblijf is verbonden aan de internationale school van Den Haag. Kinderen vanuit alle windstreken bezoeken de groepen van The lorax. We zijn klein gestart, waardoor de babies en peuters rustig konden wennen.

Ik ben op bezoek bij de locatiemanager, maar kan het niet laten even bij een groep om een hoekje te kijken. Ik probeer groepen zo min mogelijk te storen, vandaar dat ik niet naar binnen ga. En wat zie ik, een kring met peuters, lachend, serieus, armen en handen gaan vele kanten op. Er wordt gezongen, in volle concentratie, alle kinderen doen mee. Wat mij zo verbaast is dat veel van deze kinderen helemaal nog geen Engels spreken, maar zich na een paar weken al zo thuis voelen en, aan de lippen van de pedagogisch medewerker gekluisterd, hun uiterste best doen. Het plezier straalt ervan af.

Ik hoor erbij!
Dit is echt zo’n moment dat bruist van de pedagogiek. Ik gebeurt zoveel! Er is gezamenlijkheid, gezelligheid, een ‘ik hoor erbij’ gevoel. Zeker in een groep waar kinderen verschillende talen spreken is een dergelijk groepsmoment van veel waarde.
Het laat ook zien dat gesproken taal van ondergeschikt belang kan zijn. In theorie weten we wel dat non-verbale communicatie belangrijker is dan verbale communicatie, maar hier zie ik dat ook echt gebeuren. De inhoud van de versjes en liedjes zal nog niet tot alle kinderen doordringen, maar daar gaat het dus minder om. Je voelt als peuter, dat het leuk is om samen te zijn, gerichte aandacht te krijgen, samen een sfeer neer te zetten.

Peuters zijn echter wel enorm gericht op taal. Een peuter is net een spons, alle taal wordt opgezogen en komt er op een gegeven moment vanzelf weer uit. Deze kinderen hebben het voorrecht om met meerdere talen omgeven te worden, juist in een periode dat ze daar heel gevoelig voor zijn. Talen leren gaat dan eigenlijk vanzelf. Wat jammer dat niet meer kinderen dit voorrecht hebben. In Nederland leren kinderen pas andere talen, wanneer ze daar minder gevoelig voor zijn en moeten dus extra hun best doen (woordjes stampen). Een meertalige opvoeding staat ook vaak in negatief daglicht: Kinderen komen met achterstanden naar de basisschool.

Maar als ik bij the lorax kijk, zie ik de meerwaarde van al die talen die samenkomen, de openheid van de kinderen naar elkaar toe en het natuurlijke proces van samen optrekken, samen ervaringen opdoen en op een gegeven moment het samen delen van gesproken taal. De pedagogisch medewerker schept natuurlijk tijdens deze “circletime” prachtige voorwaarden, je hoeft maar naar de kinderen te kijken.