Het is de laatste dag van Job en Jan, de tweeling die een dag na hun tweede verjaardag bij ons binnenstapte. Twee identieke kaboutermannetjes. Vastgeklonken aan de benen van hun moeder. Wat hadden ze lang nodig om te wennen. Uren heeft hun moeder, die zelf nog als kind bij mij in de groep zat, bij ons doorgebracht. Elke keer een paar minuutjes korter. Tot ze genoeg vertrouwen hadden in ons en in de hele gang van zaken op de groep. Tot ze wisten dat als het kaakje op was, er een boekje gelezen was en we allemaal enthousiast :”Dag, dag, dag tot de volgende keer , dan zijn we er weer, tot vrijdag!” gezongen hadden, mamma er weer zou zijn!

Altijd samen. In de bouwhoek. In de poppenhoek. Naast elkaar in de kring. En als Job een plas moest dan moest Jan ook! Toen ze wat langer bij ons waren ontstonden er ook wel vriendschappen met anderen kinderen. Zo was Job een tijdje hevig verliefd op Fleur en Jan, wat minder, op Annelotte. Maar in de kring hield de verliefdheid even op. Dan zaten ze weer gebroederlijk naast elkaar. Hand in hand. Dan werd er niet meer omgekeken naar die leuke meiden, die wel een kop groter waren en drie keer zo stoer!

Het bleven tengere kereltjes maar toch heel dapper. En ineens was daar die laatste dag…. Moeder zag er als een berg tegenop. Weg uit de warme huiselijkheid van de speelzaal. Weg van de juffrouws,die eigenlijk ook een beetje de oma rol vervulden! Nee, ze had er een hard hoofd in en daarom had ze bedacht dat het wel goed zou zijn om haar eigen moeder mee te nemen. Als zij dan in tranen uit zou barsten kon ze dat tenminste ongegeneerd op de schouder van haar eigen moeder doen.

En de tranen kwamen. Job en Jan zagen het met grote verbaasde ogen aan. Oma stond in de gang. Totaal onvoorbereid op de emotie van haar dochter hoorden wij haar zeggen:”Wat loop jij nou te janken? Was toch een enig feest. Stel je niet aan!”

Oma had het doel van haar aanwezigheid duidelijk niet begrepen!