We zitten in de kring en praten over wassen. Onder de douche of lekker in bad. Om beurten mogen de kinderen met een grote rode washand een lichaamsdeel wassen en er iets over vertellen. Over het gezicht is altijd veel te vertellen: wat kan je met je ogen doen, wat met je oren, wat doe je met je neus, je mond, hoeveel wangen heb je, hoe heten die haartjes boven je ogen, de haartjes aan je ogen.

Ook over je armen en benen is er wel het nodige te vertellen. Ze weten zo langzamerhand al waar je oksels zitten, je ellebogen, hoe die bulten op je benen heten (knieën!) en dat er aan de achterkant van die benen ook nog ergens kuiten zitten. Er worden tenen en vingers geteld. Er is een liedje over de namen van de vingers. Genoeg gespreksstof! Maar een mens bestaat nou eenmaal uit meer dan een gezicht en armen en benen Daar is nog een heel gebied tussen. Een rug is gewoon een rug. Een buik heeft tenminste nog een navel. Ik vraag aan de kinderen hoe dat putje in je buik heet. Putje in je buik…. Je ziet ze denken. Ik probeer ze een beetje op weg te helpen door de eerste twee letters voor te zeggen:”Na….” Ze komen niet verder dan nagel. Ze hebben het duidelijk niet op hun netvlies! Dus sjor ik mijn shirt omhoog en laat mijn navel zien. Nog steeds valt het muntje niet. Maar Sep ziet ineens het licht. Hij gaat er eens even goed voor zitten. “Vrouwen,” hij zet zijn woorden kracht bij door zijn wijsvinger heen en weer te zwaaien,”Vrouwen hebben daar altijd een poes!!!!”

Het woord navel is die ochtend niet meer gevallen…..