Hoe zullen we over tien jaar terug kijken op afgelopen jaar? De grootste crisis sinds de Tweede Wereldoorlog, zoals premier Rutte dit benoemde. Persoonlijk waren mijn offers niet zo groot. Het was ook wel eens lekker rustig zo. En voortdurend thuis werken went ook wel weer. Na de eerste schrik en onrust in het voorjaar, hervond ik al snel een nieuw ritme. Leven met de beperkingen van twee gedeeltelijk lockdowns ging ook best soepel.

Het coronavirus heeft vooralsnog mijn naasten en geliefden niet getroffen. Het enige waar ik echt last van heb, zijn die afschuwelijke mondmaskers waar ik de zin van betwijfel en Spaans benauwd van word. Verder heb ik me aangepast aan de nieuwe omstandigheden. En hoop maar dat in het voorjaar het virus als sneeuw voor de zon verdwijnt en we weer naar een redelijk normaal leven kunnen.

Al mogen we onszelf wel gaan afvragen of dit virus niet de final wake-up call is om anders met onze planeet en onze eigen gezondheid om te gaan. De overheid blijkt ferme maatregelen te kunnen nemen die de persoonlijke levenssfeer flink beïnvloeden. Misschien moeten er ook eens van dit soort maatregelen komen, zodat we de maatschappij eens ingrijpend gaan hervormen en focussen op gezondheid van onszelf en de planeet.

Ik zie meer heil in het verhogen van onze weerstand en gezonder leven. Nu wordt vooral gekeken naar het vaccin als onze grote redding. Er komt na Corona ongetwijfeld weer een andere pandemie. Hoe lang kun je doorgaan met de boel op slot gooien en mensen en de economie zware schade toebrengen?

‘Mijn wens voor het nieuwe jaar is: laten we elkaar in onze waarde laten’

Waar ik eigenlijk het meeste last van heb is de enorme polarisatie die ontstaan is tussen groepen met stevige meningen over het virus en de aanpak er van. Discussies leiden tot ruzies in families en vriendengroepen. Op Facebook ontvriend worden omdat je een andere mening hebt. Mensen wijzen naar elkaar als de schuldige van dit drama. Agressie viert hoogtij. Iedereen weet te vertellen wie de schuld heeft van het oplopen van de besmettingscijfers.

Gelukkig hebben we ook mooie dingen zien ontstaan: de enorme solidariteit en steun voor het zorgpersoneel in de eerste golf. De pedagogisch medewerkers die alles uit de kast trokken om contact te houden met kinderen die tijdens de lockdowns niet konden komen. De snelheid en creativiteit waarmee de sector de noodopvang heeft opgezet… Een noodsituatie creëert gelukkig ook saamhorigheid.

Mijn wens voor het nieuwe jaar is dan ook: laten we elkaar in onze waarde laten. Niet terugtrekken op onze stellingen en stoppen met vinger wijzen. Laten we proberen elkaar te begrijpen of op zijn minst ‘agree to disagree’. En vooral: laten we aardig zijn voor elkaar in een tijd die voor velen heel moeilijk is. Love is all you need.

Ik wens mijn lezers dan ook een mooi, gelukkig, gezond en optimistisch 2021!