Normaalgesproken, hoogstens gewapend met een paracetamolletje, had ik een laag ziekteverzuim. Maar met de crisis kwamen wat “onderliggende” factoren naar boven, waardoor het werken in de groep niet verstandig zou zijn.

Natuurlijk riep dat meteen weerstand bij me op want ook ik wil een held zijn – lees: ook ik wil bij de kinderen zijn. Maar omdat de prijs voor mijn motivatie hoog zou kunnen zijn schikte ik me in mijn lot: thuis werken. En om van de nood een deugd te maken installeerde ik me elke dag met mooi weer in de tuin met mn laptop. Zonnetje, parasolletje en frisdrankje op tafel. Er zijn ergere manieren om je brood te verdienen nietwaar?

Maar de neergang begon al meteen: wat werd ik stijf van dat lange zitten achter die computer! Totaal niet gewend bij m’n bso-clubje. Dus haalde ik de home-trainer uit de mottenballen en ging tussendoor maar fietsen op m’n zolderkamer. En daarna videochatten met collega’s die aanvankelijk ook thuis werkten. Met wegvallende verbindingen en zicht op een antieke kast en een half hoofd van de ene collega en de rondhuppelende kinderen van een andere werden het rare maar ook grappige bijeenkomsten.

‘Voor alle collega’s die thuis zitten: We hebben dadelijk heel wat in te halen!’

Maar nu zijn zij weer aan de slag en zit ik ook op hete kolen. Geheel volgens de regels van het RIVM wordt er gewerkt. Anderhalve meter afstand aanhouden tot je collega’s vraagt een voortdurend bewust zijn van je bewegingen. Dat doet men met moeite. Maar hou maar eens een kind tegen die met de armen gespreid naar je toe rent omdat ‘ie je al zo lang niet meer gezien heeft. Lukte het jou? Ik vrees mij niet.

Nu werk ik nog thuis en breng even een groet aan de andere thuiswerkers die eigenlijk het liefst gewoon bij de kinderen zouden willen werken. We hebben dadelijk heel wat in te halen!