Niks lijkt te lukken en zelfs de ideeen voor de middag die je bedacht had, slaan niet aan. Zucht. Onderweg naar huis overdenk ik de werkdag; wat heb ik nagelaten? Waarom heb ik de sfeer met mn collega niet om kunnen buigen?

Eigenlijk zoek ik de oorzaak altijd bij mezelf. Ik stel mezelf een aantal vragen. Was ik moe? Had ik er zin in vandaag? Was ik al een beetje aan het mijmeren over de middag of leidde andere gedachten me erg af? Dacht ik al na over welke kinderen er zouden komen,  over wat voor activiteiten zij leuk zouden vinden en of dat zou passen bij het weer? En waar zijn ze op school mee bezig? Een mindset dus richting de werkdag.

De volgende stap is dat ik mijn zaakjes moet regelen voordat de kinderen binnenkomen. Eerst mezelf op de hoogte stellen van alle bijzonderheden van de dag en even het informele praatje met collega s maken. Daarna natuurlijk het lokaal in orde brengen voor de middag inclusief het tussendoortje. En voor je het weet is het al tijd. De school is uit Dat betekent alle andere werkzaamheden aan de kant, de kinderen zijn in aantocht!

‘Leg andere zaken aan de kant en begroet ieder kind echt betrokken’

Het begin van de bso-middag vraagt dat je 100% beschikbaar bent bij binnenkomst van de kinderen. En wat is de verleiding groot om nog even dit of dat te doen, iedereen kent dat wel. Vooral in een tijd waarin er zoveel geregistreerd moet worden. Fout, niet doen! Leg andere zaken aan de kant en begroet ieder kind echt betrokken. En als er twintig binnenkomen? Ja, ook dan. De een stel ik een vraag over het feestje waar hij gister was…de ander kijk ik aan…de volgende geef ik een aai over zn bol. Tijdens het tussendoortje praten we gezellig en betrek ik er bewust nog wat kinderen bij waar ik nog geen contact mee heb gehad sinds binnenkomst en dan hebben we een fijne start.

Het lijkt misschien wat overdreven om het zo aan te pakken maar ik heb dan wel de stemming kunnen peilen. Ieder kind voelt zich gezien en het contact ligt open met mij als pm’er voor de rest van de middag. Ook heb ik een opstapje naar het contact met het kind dat zich duidelijk niet zo goed voelt… Het net wat te stille of luidruchtige kind wil me iets duidelijk maken en dat moet ontvangen worden. En ja, dat eerste kwartiertje na binnenkomst bij de bso kan dan bepalend zijn voor de sfeer de rest van de middag.

Onvrede en frustratie van kinderen kan zich als een olievlek verspreiden binnen enkele minuten en voordat je het weet, is de sfeer niet fijn meer en vraag je jezelf aan het eind van de middag af waar de onrust nou begon. Andersom werkt het ook gelukkig. Je beschikbaarheid straal je uit en iedereen weet meteen dat je er voor hen bent. En nog belangrijker; ook het kind dat ergens mee zit weet dat je snel “dichterbij” zult komen om te vragen wat er is. Ander gedrag is niet meer nodig.

‘Dat eerste kwartiertje is goud waard’

Toch reageren pm’ers nog weleens met  “Wat maakt het uit om nu nog eventjes wat af te handelen…de kinderen zijn groot genoeg om zelf aan tafel te gaan zitten…? Wat is nou een kwartiertje.. En ik heb toch hallo gezegd”? Maar daarmee vergeet je als pm’er dat je zelf ook zo’n ontvangst niet echt hartelijk zou vinden. En zeg nou zelf, als je een keer geen zin hebt in je werk dan kan een fijn welkom van je collega toch ook net je dat duwtje geven in de goede richting?

Kinderen die zich niet gezien voelen als ze uit school komen, weten feilloos aan hoe ze er voor kunnen zorgen dat dat alsnog gebeurt maar dan met gedrag waar je niet meer omheen kunt. Neem aan van een oude rot in het vak; dat eerste kwartiertje is goud waard. Ach, je wist dat zelf ook al lang? Mooi!

Kinderen boven de negen jaar kunnen al zoveel zelf, die hebben minder pm-ers nodig. Bovendien…op school is er toch ook maar 1 leerkracht op een flinke groep? Iedere keer als ik deze redenatie hoor, stoort het me weer. Lees hier de vorige blog van Jacqueline