Met een gevoel van geruststelling kom ik ze steeds vaker tegen….de 40-plus pm-ers! Ze passen niet meer zo strak in hun kleurige bedrijfsshirtjes maar hebben wel de stormen in de kinderopvang tot dusver overleefd! Wij zijn survivers , en dat schept een band.

Je bent de crea-bea van je bso, geweldig in de planning. Je bent sportief en rent met de hele club achter je aan door het bos. Je bent degene waar kinderen zo ontzettend goed mee kunnen praten. Je bent degene waar de ouders zo gek op zijn. Je bent zo iemand die het hele team altijd kan motiveren en zo secuur in het papierwerk als een directiesecretaresse.....?

Kunt u nog staan? Uw handen bewegen? Bukken? Ik ben een dweil. Een zware Oudhollandse verkoudheid heeft zich meester van mij gemaakt. Ik weet niet hoeveel holtes er in mijn hoofd zitten, maar dat ze ontstoken zijn is zeker. Waar haal ik in vredesnaam al dat vocht vandaan waar ik al die pakken zakdoekjes mee heb lopen vullen? Raak ik nooit op?? Maar nee, het hoofd beslist anders en ik moet nog geduld hebben. Ook wil het hoofd 's nachts niet slapen. Het lichaam stelt zich positiever op, die wil nog wel lopen. Maar ja, het hoofd is hoofd…

Volgende maand is het weer zover… Sint komt aan in Nederland. Komt hij als alleengaande bejaarde of zijn de Pieten erbij? En zijn zij dan 'zo zwart als roet', bruin of in zoete kleurtjes?

Er zijn keurige protocollen bij signalen en vermoedens van kindermishandeling bij het bedrijf waar ik werk. De weg die je moet bewandelen is duidelijk. Bij twijfel: toch melden. Zo kun je de verantwoordelijkheid als pm'er delen en worden er in eerste instantie stappen genomen in het contact met de ouders. Daarna is er nog een heel traject mogelijk. Dat neemt echter niet weg dat het erg lastig kan zijn om als pm'er de signalen op tijd op te pikken.