Ik werk al een flinke tijd op Bso Waterwin van Saartje Kinderopvang. De kinderen die op oudere groepen zitten, ken ik dan ook meestal. Toen ze 6 jaar waren, zaten ze nog bij mij op de groep. Ik (her)ken hun speelgedrag en vriendjes en vriendinnetjes. En andersom, kennen ze mij ook van die tijd.
In het lokaal waar ik deze middag aan het werk was, hing een windorgel (verticaal hangende buizen die geluid maken als er wind tegen/ doorheen blaast). Één van de kinderen zag dit hangen, maar had nog niet eerder het geluid ervan gehoord. Het logische gevolg was dat dat geluid even getest moest worden in de praktijk. De jongen (9 jaar) herhaalde dit een paar keer. Hij vond het een leuk spelletje. Maar na een tijdje was het wel mooi geweest. Ik gaf hem te kennen dat hij het nog één keer mocht doen en dat het daarna klaar was.
‘Ik ken jou langer dan vandaag!’
Toen hij de laatste keer had geblazen, pakte hij een spelletje en ging aan tafel spelen. Nietsvermoedend ging ik verder met waar ik mee bezig was. Maar enkele tellen later hoorde ik het windorgel weer. Toen ik me omdraaide, zag ik nog net dat de jongen stiekem terug kroop naar zijn plekje aan tafel. Ik liep naar hem toe en legde hem uit dat dit niet de bedoeling was, waarop hij vervolgens reageerde: ‘Ja meester, dat weet ik ook wel, maar ik vond het grappig om het nog één keer te doen. Ik ken jou langer dan vandaag en ik weet dat jij dat eigenlijk ook leuk vindt.” Waarop ik in de lach schoot. Hij had wel een beetje gelijk…!
Zo werd ik weer even met mijn neus op de feiten gedrukt. De indrukken die ik achterlaat bij kinderen, kunnen op een later moment (positief of negatief?) terugkeren!