Jarenlang zat het hier – om het even oneerbiedig te zeggen - tjokvol. Er startte ruim drie jaar geleden een groepje kinderen met minimale leeftijdsverschillen. Vervolgens kregen veel van deze kinderen een broertje of zusje. Mijn doel om hooguit vier kinderen per dag op te vangen, liet ik een paar maanden twee keer per week varen.

Voor de zekerheid kijk ik toch maar even om de hoek vanuit de keuken als ik iemand hoor huilen. Het is soms lastig om echt van spel te onderscheiden en andersom bij de grootste peuters. Glimlachend trek ik me snel weer terug als ik zie dat ze nog steeds fijn spelen. De huilende dame zit wel erg goed in haar rol als patiënt vandaag. Ik geniet stiekem luisterend vanuit de keuken verder van het spelletje en dek ondertussen de fruittafel.

Eén van de peuters heeft een aardbei op zijn gezicht, tenminste zo noemt hij het zelf. In werkelijkheid is het een aardbeienvlek, een goedaardige ophoping van bloedvaatjes die eruitziet als een rode of paarse plek. Mensen die hem voor het eerst zien herken ik meteen. Hun blik blijft nét iets te lang hangen, gevolgd door een geforceerd neutrale gezichtsuitdrukking en de onvermijdelijke vraag aan mij: ‘Eh… wat heeft hij daar?’