Jacqueline Butti

Er zijn keurige protocollen bij signalen en vermoedens van kindermishandeling bij het bedrijf waar ik werk. De weg die je moet bewandelen is duidelijk. Bij twijfel: toch melden. Zo kun je de verantwoordelijkheid als pm'er delen en worden er in eerste instantie stappen genomen in het contact met de ouders. Daarna is er nog een heel traject mogelijk. Dat neemt echter niet weg dat het erg lastig kan zijn om als pm'er de signalen op tijd op te pikken.

Als bso-leidster leerde ik eerder wat de uitwerking van humor was in mijn eigen groep en later ook wat het doet met de kleintjes van de dagopvang. Daar zat bij een collega de humor ook in het bloed. Het was dan ook zo grappig om te zien hoe kinderen van nauwelijks een jaar oud soms slap van de lach in hun kinderstoeltjes hingen. Prachtig die blik vol verwachting of de collega in kwestie door zou gaan met haar gekke toeren!

Je was gewaarschuwd. In een vorig blog schreef ik al dat ik na de sluiting van het kinderplein, waar ik vele jaren op de bso gewerkt heb, me heel erg zielig zou gaan voelen. Dus kom maar op met die Kleenex.

Kinderen hebben een feilloze radar om je stemming op te pikken en alle andere kwetsbaarheden die je probeert voor je te houden. Is er iets waar je het liever niet over hebt of waar je liever niet mee geconfronteerd wordt? Vergeet het maar, als je werkt met kinderen zul je er ooit aan moeten geloven. De spiegel wordt je voorgehouden, al zijn de kinderen zich daarvan zelf niet altijd bewust.

Als een kindercentrum sluit, dan bof je als je als leidster nog kunt worden overgeplaatst naar een andere locatie. Maar hoe is het voor de kinderen als hun vaste plek ineens weg is? Leidster weg, vriendjes naar een andere plek, het vaste grasveldje foetsie...