Zomaar een advies dat ik ooit kreeg als stagiaire. Ik werkte toen met een groep kinderen in de basisschoolleeftijd, binnen de kinderbescherming. Gedragsgestoorde kinderen noemde men dat toen, al was er gelukkig inmiddels een beweging op gang om het toch wat empatischer uit te drukken.

Ze komen nog wel eens binnenvallen in m'n groep; de pre-pubers die nu in de tienergroep zitten. Een paar jaar terug waren ze nog van die ongecompliceerde zevenjarigen. Ze hadden altijd zin in leuke activiteiten. Bezige bijtjes die niet staken. Maar de zonnige meisjes in hun Frozenshirtjes van destijds en de Spiderman-jongetjes van toen hebben zich getransformeerd tot tieners met trendy sneakers en pittige teksten op hun outfits.

'Als je de kinderen serieus vraagt wat ze van je vinden, waar ze je wel of niet goed in vinden, en of ze het fijn hebben met jou, wat zouden ze dan zeggen?' Het zijn lastige vragen die ik weleens stelde in een gevorderde fase van een stage aan mijn collega-in-opleiding. Het waren overigens essentiële vragen, maar je mocht er natuurlijk wel een tijdje over doen om daar een antwoord op te vinden. Alleen de vraag overdenken was al belangrijk. Het moest een beeld geven over jezelf in relatie tot de kinderen.