Het artikel van Dohmen, dat afgelopen weekend op nrc.nl verscheen, roept veel reacties op. Op Twitter klonk het: ‘En terecht. Wij moeten af van het idee dat kinderen opgevoed kunnen worden door anderen’, ‘Deeltijdwerken ís geen ‘individuele keuze’, het is een ijzeren culturele mal’ en ‘In het algemeen vind ik de kosten van kinderopvang een belemmerende factor, en de kwaliteit ervan zéker!’.
Emotie
Het is duidelijk: praten over kinderopvang en ‘onze deeltijdcultuur’ roept emoties op. Vorige week besteedden wij op onze website al aandacht aan de afname van het aantal uren kinderopvang en de vermoedelijke oorzaken daarvan. Ook de groepsstabiliteit kwam ter sprake. Weinig kinderen gaan meer dan twee/drie dagen naar de opvang. De rolverdeling tussen ouders verandert. Vaders nemen vaker een dag per week vrij voor de kinderen, opa’s en oma’s springen bij met opvang om kosten te drukken.
Deeltijdklem
Janneke Plantenga, hoogleraar economie, stelt dat de Nederlandse deeltijdcultuur heel dwingend is voor de manier waarop de kinderopvang is vormgegeven. Die zou voor arbeidsparticipatie van de ouders dienen, en niet zozeer als een dienst voor de kinderen zelf. ‘Dan is gezelligheid belangrijk, en de educatieve waarde niet zo.’ Er ontstaat volgens haar een vicieuze cirkel: de ‘deeltijdklem’: ‘Nederlandse ouders vinden het van slecht ouderschap getuigen als ze hun kinderen vijf dagen per week naar de opvang zouden brengen, en dat ís ook zo omdat de kwaliteit ervan niet zo goed is. En die kwaliteit is niet goed omdát er zo massaal in deeltijd wordt gewerkt.’
Nekt het systeem
Ook volgens Dohmen nekt de ‘deeltijdklem’ ons opvangsysteem. Die lijkt moeilijk te doorbreken, want ‘uit onderzoek van het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP, 2016) blijkt dat een minderheid van de Nederlanders het uitbesteden van de zorg voor hun jonge kinderen goed vindt, en ook dan hooguit voor een of twee dagen per week’, schrijft Dohmen. In Nederland is deeltijd werken de norm; driekwart van de vrouwen werkt deeltijd, tegenover een kwart van de werkende mannen. In Frankrijk is dat nog geen derde van de vrouwen en acht procent van de mannen. Ongeveer gemiddeld voor Europa, stelt Dohmen.
Falen
Dohmen vraagt zich af of Nederlanders meer zouden gaan werken als de kinderopvang net zo betaalbaar en goed was als in Frankrijk, waar de pm’er een ‘éducatrice de jeunes enfants’ heet, een kok elke dag een driegangenlunch bereidt, inclusief salades en kalfsvlees en er een speciaal kantoor is ingericht voor een dokter, die dient als aanvulling op de eigen huisarts. Dat alles voor zo’n tien euro per kind per dag. Zou het helpen als ouders níét het gevoel hebben dat ze falen als ze hun kind meer dan twee dagen per week naar de opvang brengen? Is het mogelijk én wenselijk om die deeltijdcultuur een beetje af te zwakken, of moeten we die juist koesteren?
Lees hier het volledige artikel van Anne Dohmen >>>
Bron: nrc.nl
