Je hebt een account nodig om artikelen in je profiel op te slaan
Login of Maak een account aan
In
De Management Kinderopvang magazine artikelen zijn exclusief voor onze Management Kinderopvang-abonnees.
Deze abonnees ontvangen 7x per jaar een print exemplaar van Management Kinderopvang magazine en
hebben volledig en onbeperkt toegang tot de gehele website,
inclusief het digitale archief van de printexemplaren van Management Kinderopvang magazine.
Heb je een Kinderopvang abonnement en wil je ook alle Management Kinderopvang
magazine artikelen
lezen?
Dat kan, sluit dan uw abonnement over naar een combinatie
abonnement.
Heeft u al een Management Kinderopvang abonnement? Log dan hier in
Veelgestelde vragen
E-mail: Kinderopvang
Klantenservice: 030 – 638 3736
Colofon
Hoi Astrid,
Mooi artikel heb je geschreven en interessant dat je erin verwijst naar een artikel van Gert Biesta in het onderwijsvakblad, die kende ik nog niet. Bedankt!
Over je laatste opmerking rond het ‘volwassen in de wereld staan’ wil ik graag iets met je delen wat je misschien ook interessant vindt. Biesta benadrukt heel erg het volwassen in de wereld ‘willen’ zijn. Vooral niet moeten. Het is een manier van zijn, niet een ontwikkelingsuitkomst. Het is een beetje een lastige term die vaak verschillende betekenissen oproept.
Hij zegt hierover in een lezing:
https://www.youtube.com/watch?v=AmeFn8LeHLI op 1:02:30
“ Er is eigenlijk geen goed woord, noch in het Nederlands noch in het Engels om dit aan te geven want ‘volwassenheid’ lijkt te verwijzen naar een proces van groei en ontwikkeling. En wat ik zou willen benadrukken is dat als we volwassenheid zien als een antwoord op de vraag ‘hoe te bestaan’. Hebben we niet over de uitkomst van een ontwikkeling maar hebben we het over wat je filosofisch een ‘zijnskwaliteit’ zou kunnen noemen. ‘Onvolwassen’ betekent bestaan op een manier waarbij je eigen wensen en verlangens als referentiepunt neemt. ‘Volwassen’ zou je kunnen zeggen, is een manier van zijn waarbij je daaraan voorbij gaat en de ander, en het andere een plaats probeert te geven in je eigen bestaan. De termen zijn tricky, want wat ik niet wil is kinderen hier een slechte naam geven. Wat ik hier zeg betekent niet dat mensen met grote lijven, om maar even naar ons allemaal te verwijzen, dat die altijd erin slagen om op een volwassen manier te bestaan. Het betekent ook niet dat mensen met kleine lijven altijd op een onvolwassen manier zouden bestaan. Ik zie vaak het tegendeel. Ik zie indrukwekkende voorbeelden van kinderen wie het lukt om het uit te houden in complexe sociale interactie. En ik zie, en ik zal alleen naar mezelf kijken, ik zie heel veel onvolwassen reacties in mijn eigen gedrag. En dat is een vraag die voortdurend terugkomt, die ons levenslang in zekere zin blijft achtervolgen”
Ik denk dat we hiervoor bij het jonge kind in de kinderopvang zeker al een mooie basis kunnen leggen. De ander of de natuur een plek geven in het bestaan van het kind en hierin een voorbeeld zijn, en zo werken aan je eigen ‘volwassenheid’.
Wat denk jij?
Groeten Mela Krijger