Artikel bewaren

Je hebt een account nodig om artikelen in je profiel op te slaan

Login of Maak een account aan
Reacties2

Monika Katinger – Ze laten het je zien, ze laten het je horen

Zo heet boekje dat ik als ondersteunend materiaal van onze pedagoge Loes heb gekregen voor het maken van twee opdrachten op school.’En inderdaad, als je goed kijkt, ze laten het je zien, kleine kinderen, ze laten het je horen, waar hun interesses liggen, wat zich in hun wereldje afspeelt.

Camera in de buurt
Belangrijk is het om de tijd ervoor nemen, om af en toe even van een afstand naar ze te kijken. In de drukte van de dag is het niet altijd haalbaar. Er gebeurt immers zoveel waar jij je aandacht op moet vestigen. Daarom zijn video-opnames zo goed en tegelijkertijd zo confronterend. Jij kunt zien hoe je echt handelt in bepaalde situaties, niet hoe je “denkt” dat je handelt.  Men zou kunnen denken dat iedereen zich toch een beetje inhoudt, als hij weet dat het wordt opgenomen. Dat dacht ik in het in het begin ook. Ik moet mijn mening bijstellen. Al houd jij je misschien een beetje in, al doe je misschien meer je best dan je anders – zonder camera in de buurt – zou hebben gedaan, toch zijn er duidelijke patronen van jouw communicatie en van jouw gedrag te zien.

Activiteit met de stille en de drukke kinderen
Voor school moest ik o.a. een spelbegeleidingsactiviteit met kinderen uitvoeren. Het moest ook opgenomen worden. Wat zie ik veel als ik ernaar kijk! Ik heb de activiteit aan stille, een beetje teruggetrokken kinderen van mijn groep aangeboden. Twee kinderen, het meisje J. en het jongetje R., zijn stil, meestal veel te afwachtend, sluiten zich niet makkelijk aan bij de “grotere” groepsactiviteiten. Het derde jongetje H. is juist vrij druk en “fladdert” het liefst van de ene spelactiviteit naar de andere. Alle drie de kinderen spelen meestal alléén. Ik wilde deze kinderen extra aandacht geven en ook hen betrokkenheid bij hun leeftijdsgenootjes te vergroten.

Ben ik soms te uitbundig?
Het ging bij deze activiteit om een soort “denkspelletje”, waarbij een kind steeds moest raden welk voorwerp er door de andere kinderen van onder het doek weggenomen werd. Bij het bekijken van de opname zie ik dat de stille kinderen meer tijd nodig hebben om te reageren. Tot mijn vreugde zie ik dat ik ze die tijd om te reageren heb gegeven. Ik zit tussen de kinderen en speel mee. Ik heb oogcontact met ze en reageer op hun opmerkingen. Uitbundig prijs ik ze, als ze het hebben geraden wat er weg was. Ben ik soms te uitbundig, vraag ik me af? Tussentijds speel ik in op de kleine onverwachte situaties, die er altijd ontstaan in interactie met kleine kinderen. B.v. J. laat me opeens uit het niets haar speldje zien, of alweer J. zegt: “oh!” en wil daarmee aangeven dat het schaapje is omgevallen. Ik hoor mezelf vrij veel praten. Valt het mee, of ben ik echt te veel aan het woord? Dit is wel een spelletje waarbij deze kleine kinderen nog veel begeleiding en stimulatie nodig hebben, vind ik.

Ik mag blijven!
De twee stille kinderen zijn vrij timide, dat is hun karakter. Maar in de close-ups is goed te zien dat ze genieten, ze lachen en volgen het spel met interesse. Het drukke jongetje heeft inderdaad nog moeite met de concentratie, maar met allerlei grappige opmerkingen van mijn kant kan hij toch zijn aandacht bij het spel houden. Zelfs erg stille J. geeft ook antwoord en benoemt b.v. alle voorwerpen. Zo ook R. En J. durft zelfs alleen achter de commode te gaan staan en te wachten totdat ze geroepen wordt! Kinderen hebben met interesse het spelletje gevolgd en er heerste een goede, vrolijke sfeer, vind ik.
Ik heb veel gezien en veel gehoord: van de kinderen, van mezelf. We hebben het samen leuk gehad en ik mag van mezelf blijven als leidster! Wat een geruststelling!

Geef je reactie

Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn. Heb je nog geen account, maak dan hieronder een account aan. Lees ook de spelregels.