Ja, “elf november is de dag dat mijn lichtje branden mag”… Ik durf te zeggen dat dit het meest gezongen liedje van alle Sint Maarten liedjes is. Zo was het ook bij ons het geval, toen onze dreumesen en peuters de “oma’s en opa’s” van het nabij gelegen verzorgingshuis hebben bezocht.

Het is bij ons de traditie dat onze kinderen op Sint Maarten hun mooie lampionnen door de lieve ouderen van het verzorgingshuis laten bewonderen. Het is elk jaar toch een beetje anders. Een paar keer hebben we meerdere afdelingen bezocht en wilde het wel eens erg druk zijn – voor oma’s, opa’s, kinderen – en niet te vergeten de begeleiders van de kinderen. Daarom hebben we dit jaar bewust voor een kleinschalige opzet gekozen. We zouden samen drie kleine afdelingen bezoeken.

Verdeeld over twee groepen van ongeveer vijftien kinderen togen we naar het Evean Eduard Douwes Dekkers verzorgingshuis. Het weer was goed, onze lampionnen konden in (bijna) ongeschonden staat in de huiskamers van de bewoners bewonderd worden. Bijna ongeschonden, want voor een enkeling is het toch een hele opgave geweest om de lampion niet over de grond te slepen en het net iets hoger proberen vast te houden.
Lampionnen van mijn groep, de peutergroep, waren dit jaar vrij bewerkelijk, maar hun ontwerpster, onze invalkracht Sandra, heeft zich er met verve op gestort. Nadat de kinderen de lijfjes van de “vogels” hebben beplakt, toverde Sandra ze om in de kleurrijke vogels.

Onze peuters en een paar grote baby’s (“lopers”) zijn samen op pad geweest. Nou, ik heb geboft, want heel veel Sint Maarten liedjes ken ik niet. Zeker niet dat hele lange liedje over de kerken die torens hebben en koeien die horens hebben. Maar mijn collega Lineke kent ze wel en dat was maar goed ook, want ouderen spreekt juist dit liedje wel aan.

En onze kinderen? Het is spannend, leuk en ontroerend – om te zien, hoe ze met hun grote ogen naar de oude mevrouw in haar rolstoel kijken. Het is ontroerend om te zien, hoe een verlegen kindje opeens wel een oude opa een handje geeft. Een klein, zacht, mollig handje dat wordt gepakt en dat even in een gerimpelde oude hand verdwijnt…

Het was een rustig bezoekje dit jaar en met de zoetigheid viel het gelukkig ook mee. Rozijntjes, mandarijntjes en een klein zakje snoep. Sint Maarten is voor dit jaar alweer geschiedenis en inmiddels is de stoomboot uit Spanje gearriveerd. Vol verwachting klopt ons hart…