Een week geleden was het voor me één en al plakken, knippen, foto’s uitzoeken, een leuk cadeautje kopen…vandaag ligt alles veilig opgeborgen in de kast. Roze crêpe papier en een lange witte strik zorgen voor de juiste “finishing touch”, dat denk ik wel.
Op de dag zelf heb ik late dienst, alle andere voorbereidingen voor de feestdag zijn allemaal al getroffen als ik de groep binnenstap. Op het memobord bij de deur heeft mijn collega Petra al opgeschreven dat vandaag Anika voor het laatst bij ons zal spelen. Ze is vier jaar geworden en gaat naar de basisschool. In de groep zelf hangen vrolijke vlaggetjes.
Daar is ze dan…ze rent naar me toe en omhelst me. Blonde krullen in een lange staart, een zachte glimlach op haar gezichtje. Sinds kort heeft ze een brilletje dat haar enig staat. Een lieve blonde krullenbos…
Het feestje vieren we ’s middags, als iedereen goed uitgeslapen uit zijn bedje komt. Het stoeltje van Anika lijkt wel een prinsessenstoeltje, met dat kroontje bovenop. Haar feesthoed – een vrolijke bloemenhoed – staat op de tafel. “Ja, ja, jarige Job zet je papieren mutsje op”…zingen we allemaal. Mama, papa en zelfs de opa van Anika doen ook enthousiast mee. Eén bloemetje gaat na een poosje een ietsepietsie scheef hangen, maar dat kan de pret van de jarige Job echt niet drukken.
“Twee violen en de trommel en de fluit”…gaan we gestaag door, maar je kunt duidelijk zien dat het vooral om het liedje “cadeautje, cadeautje, cadeautje hoort er bij” gaat. Na een korte zoektocht heeft Anika met de hulp van Petra alle pakjes gevonden. Het uitpakken kan beginnen! Papieren roosjes en strikjes sneuvelen genadeloos. Haar oogjes twinkelen, haar handjes scheuren behendig de inpakpapier. Een klein boekje met een pen, versierd met glitters, vindt ze mooi. Mama en papa bewonderen de verjaardagskalender met knutselwerkjes en foto’s van Anika.
Ze mag eindelijk zelf uitdelen. Ik zie haar genieten: als een kleine bezige bij fladdert ze rondom de tafel en geeft al haar vriendjes wat lekkers en ook nog een potje met echte blauwe druifjes. Erg leuk! En wij – lieve leidsters – krijgen ook een mooi plantje. Een blijk van waardering, een warm gebaar.
En nu moet dan echt haar mandje leeg, alle spulletjes mogen naar huis…Met alle kinderen van onze groep gaan we Anika bij de deur uitzwaaien en zingen we “zeg maar dag met je handjes, zeg maar dag”…
Ik kus haar gezichtje, streel zachtjes haar haar…mijn klein peutertje gaat de wijde wereld in …wat zal ik haar toch missen…