Logisch, je hebt te maken met het karakter en ervaringen van het kind én de ouders. En om niet te vergeten, met de context waarbinnen het kind opgroeit. Kortom, maatwerk is vereist.
Helikopter of grasmaaier
Ouders zien hun kwetsbare baby en willen maar één ding: beschermen. Maar naarmate kinderen ouder worden, moet ook meer rekening gehouden worden met hun behoefte aan autonomie. Het is mogelijk dat vanuit de instinctieve neiging tot bescherming de helikopter-opvoedstijl ontstaat. Hoe je deze herkent? Deze ouders ‘zweven’ continu om hun kind heen en vliegen direct in om te beschermen of te helpen (vaak zonder dat dit nodig is).
De grasmaaier-opvoedstijl gaat nog een stap verder: het pad voor het kind wordt vereffend al voordat het kind een stap heeft kunnen zetten. Denk aan kinderen beschermen tegen alle bacteriën, kinderen niet meer alleen met vriendjes laten buiten spelen, direct ingrijpen bij (dreigende) problemen met leeftijdsgenoten, enzovoort. De gevolgen: kinderen wordt de kans ontnomen om zelfvertrouwen op te bouwen aan de hand van eigen ervaringen.
Hoe kan je leren vertrouwen op jezelf als bij iedere ‘dreiging’ wordt ingegrepen? Deze opvoedstijlen pakken, zeker op de langere termijn, niet goed uit. Niet voor de kinderen en ook niet voor de opvoeders zelf. Ten eerste is het doodvermoeiend om altijd alles van dichtbij te moeten monitoren en gladstrijken. Het kan niet anders dan dat de onzekerheid en angst om een ‘risico’ te missen op den duur z’n tol gaat eisen. Verder denk ik dat deze ouders minder genieten van het ouderschap dan mogelijk is. Jammer, gemiste kans. Er is op deze manier geen goede balans tussen de ‘kosten en baten’ van ouderschap.
Good enough parenting
Wanneer doe ik het als opvoeder goed (genoeg)? Is dit alleen een discussie van deze tijd? Zeker niet, elke generatie heeft dergelijke dilemma’s, alleen verandert de opvoedkundige context steeds. Onze generatie ouders heeft rekening te houden met onder andere de mogelijkheden en risico’s van internet en social media voor kinderen. Tegelijkertijd hebben ouders via datzelfde internet veel meer ‘hulpbronnen’ ter beschikking. Handig, maar de keerzijde is dat het de keuze voor een eigen opvoedstijl moeilijker maakt en onzekerheid kan voeden.
Terug naar waar het om gaat: kinderen zich prettig laten voelen, tot ontwikkeling laten komen en helpen hun plek te vinden in de maatschappij. Dat kan het beste als ouders zich ook goed voelen in hun rol als opvoeder. Vanuit ontspanning, op gevoel met je kinderen omgaan. Bezig zijn en genieten van het nu (dat is wat kinderen ook doen) en stap voor stap de balans proberen te vinden tussen vrijheid voor het kind om eigen ervaringen op te doen en de bescherming die zij nodig hebben om te durven onderzoeken. Bewust kiezen wanneer tegenslag het kind juist sterkt, doordat het zelf tot de oplossing heeft mogen komen. Denk terug aan je eigen levenspad. Welke ervaringen hebben mij gesterkt? Wat heb ik zelf gedaan waar ik trots op was? Welke ondersteuning van mijn ouders heeft mij het nodige zetje gegeven? Dit geeft je als ouder veel informatie om meer op gevoel te gaan opvoeden.
Ouders ondersteunen
Kan de kinderopvang ouders hierin ondersteunen? Ja. Ga in je gesprek met ouders en mede-opvoeders (grootouders, scholen), ieder vanuit de eigen expertise. Niet oordelen, daar helpen we niemand mee. Stel vragen. Help ouders met onze inzichten, maar laat hen wel een eigen weg kiezen. In het ergste geval maken opvoeders een fout, nou en. Van fouten leer je, dat zeggen we toch ook tegen onze kinderen?
Bron: www.news.com
De vorige keer schreef Simon een tweeluik over mannen in de kinderopvang en welke weg hij zelf heeft afgelegd om te komen waar hij nu is. Lees zijn tweede blog over dit thema hier
