In mijn werk als pedagoog zie ik – gemiddeld genomen natuurlijk – mannelijke opvoeders meer meespelen, stoeien en humor gebruiken door te ‘plagen’. In het algemeen zie ik vrouwelijke opvoeders meer overzicht houden, organiseren en praten en uitleggen. Zowel mannen als vrouwen troosten, ondersteunen en begeleiden, alleen op een andere manier. Ik zie mannen vaak even tussendoor een aai geven of glimlachen en kinderen een zetje geven zelf door te zetten. Vrouwen nemen kinderen meer bij zich en praten of vertellen meer. Deze rolverdeling zie ik ook terug als ik moeders en vaders met hun kinderen zie omgaan. Kinderen zoeken vaders op voor stoeien en avontuur en moeders voor troost en praten. Natuurlijk geldt deze rolverdeling niet voor iedereen of in dezelfde mate, maar er zijn wel verschillen.

Elkaar aanvullen

Ik denk dat beide rollen en manier van aanpakken even waardevol en noodzakelijk zijn. Oordeel niet en zie dat je elkaar aanvult. Kinderen mogen ook best verschillen tussen opvoeders zien. Accepteer verschillen, val elkaar niet af, maar versterk elkaar. Kinderen zoeken in bepaalde situaties de ene opvoeder op en in de andere situatie de andere opvoeder. Mooi toch? Zo kan elk kind een unieke band opbouwen met de verschillende opvoeders.

Kwetsbaar

Helaas is het een feit dat het percentage mannelijke pedagogisch medewerkers in de kinderopvang laag is, heel laag. Zeker mannen die werken met de jongste kinderen. Dit geldt overigens ook voor het basisonderwijs, ook daar werken verhoudingsgewijs veel minder mannen met de jongste kinderen. Jammer, een goede man/vrouw ratio in de functie van pedagogische medewerker (en onderbouwleerkracht) is goed voor kinderen. Anderzijds is het begrijpelijk. Als man werken met (jonge) kinderen maakt je kwetsbaar, zeker in de kinderopvang. Je ligt onder een vergrootglas en je krijgt te maken met (voor)oordelen.

‘Gelukkig heb ik doorgezet en heb ik nu de mooiste baan die er is’

Weerstand

Ik wist op mijn twaalfde dat ik met jonge kinderen wilde werken. Dat is de leeftijd waarop mijn jongste broertje werd geboren, echt bijzonder om van zo dichtbij en zo bewust te ervaren. Zo mooi hoe wij elkaars leven hebben verrijkt, zo’n band is voor altijd. Na de middelbare school ben ik dan ook een opleiding gaan doen om met kinderen te gaan werken (eerst een jaar PABO, daarna SPH). Dit was niet makkelijk, een dergelijke opleiding is niet goed voor het imago van een 17-jarige jongen. Eenmaal werkzaam in de kinderopvang werd er door ‘vrienden’ lacherig gedaan over mijn carrière keuze. Sommige collega’s en ouders trokken simpelweg de conclusie dat ik wel homo zou zijn, omdat ik met jonge kinderen wil werken. Er zijn ook ouders geweest die openlijk uitspraken ‘het niet te vertrouwen’ dat een man met baby’s wil werken. Ik voelde mij niet beledigd, maar wel kwetsbaar. Blijkbaar heb ik een keuze gemaakt die continue rechtvaardiging vraagt. Ik heb in de loop der jaren geleerd dat het niet om mij als persoon ging, maar om het feit dat ik een man ben die graag met de allerjongste kinderen werkt. Gelukkig heb ik doorgezet en heb ik nu de mooiste baan die er is, maar makkelijk was het niet.

Het tij keert

Het tij is wel aan het keren, zo is het tegenwoordig al meer geaccepteerd dat vaders ook een deel van de verzorging van de kinderen op zich nemen. Een voorbeeld is de recente ontwikkelingen omtrent het vaderschapsverlof. Maar er is nog veel werk te verzetten om de keuze voor het werken met jonge kinderen voor jongens/mannen ook interessant te maken. Naar mijn idee kunnen wij dit onderwerp binnen de kinderopvang meer bespreekbaar maken. Het is ook goed om voorlichting te geven op middelbare scholen en tijdens opendagen van MBO- en HBO-opleidingen. Hopelijk is de drempel op termijn minder hoog voor mannen om een opleiding te volgen of te gaan werken met (jonge) kinderen in de kinderopvang.