Ondanks dat je merkt dat de medewerkers aan de ene kant dolgraag willen, merk je ook dat zij de coaching ervaren als een extra taak erbij. Je wilt ze van de ene kant niet belasten met deze extra taak, maar je wilt ook dat de pedagogiek op nummer 1 komt te staan en de pedagogische kwaliteit stijgt. Hoe vind je hier een weg in?
Het werk vraagt op dit moment heel veel van de pedagogisch medewerkers en uiteraard ook van jou. Naast alle wijzigingen vanuit de wet IKK, personeelskrapte, personeelswisselingen, groei in de markt en veel zieken (en dus veel inval), liggen er ook erg veel extra taken voor pedagogisch medewerkers.
Dan kom jij als pedagogisch coach, met een gereedschapskoffer vol met coaching vaardigheden en met al je goede bedoelingen ‘aanzetten’. “Weer een taak erbij”, is de gedachte die bij veel pm’ers speelt. Ik zie een hoop frustratie bij hen. Ze willen dolgraag meer tijd met de kinderen hebben en dit wordt voor hen gevoel nu opgeslurpt door alle andere taken, onder andere de coaching.
Als iemand overvol zit, is de kans groot dat heel veel dingen als een frustratie ervaren worden
Toch is het belangrijk dat we wel tijd vrij maken om op pedagogisch gebied te professionaliseren. Maar jij voelt ook aan je water dat, voor het gevoel, het opvoeren van het takenpakket niet zorgt voor de motivatie die nodig is. De kunst is dan ook om het niet te laten ervaren als een extra taak. Maar hoe doe je dat?
Het voelt waarschijnlijk heel paradoxaal, maar wat mij betreft met je beginnen met op je handen te gaan zitten.
Ik weet dat je je gereedschapskoffer voelt kriebelen en je mouwen op wilt stropen om samen met de pm’er door coaching te werken aan de ideale kinderopvang. Gelukkig loopt de koffer niet zomaar weg. Je mag eerst beginnen met er helemaal te zijn voor de pm’er. Zij (of hij) zit waarschijnlijk helemaal vol in het hoofd door alle drukte en extra taken en wil simpelweg spuien. Over van alles en nog wat. Misschien zijn het voor jou luttele dingen. Maar als iemand overvol zit, is de kans groot dat heel veel dingen als een frustratie ervaren worden. Als jij er voor durft te kiezen om hier volle aandacht aan te geven, dan voelt de pm’er zich helemaal gezien en gehoord. Een mooie basis voor de pedagogische coaching.
Net zoals baby’s, hebben wij als volwassenen namelijk een hele grote behoefte aan onverdeelde aandacht
Het is de kunst om de coaching zo in te zetten, dat het een moment is, waar iemand even helemaal gewoon kan zijn, er even helemaal niets gedaan hoeft te worden. Geen taken, geen afvinklijstjes, maar ‘simpelweg’ er te zijn voor elkaar. Net zoals baby’s, hebben wij als volwassenen namelijk een hele grote behoefte aan onverdeelde aandacht. Deze onverdeelde aandacht krijgen we eigenlijk bar weinig. Kijk maar eens om je heen. Ik zie dat bijvoorbeeld bij vergaderingen, hoe vaak zijn we niet half aan het luisteren en ondertussen bezig met onze telefoon. Of als ik het voorbeeld aanhaal dat ik het ontzettend irritant vind dat mijn man op zijn ipad zit, terwijl ik iets aan het vertellen ben, dan herkent iedereen dat.
In onze maatschappij en ook in de kinderopvang is het dus helemaal niet zo normaal om alle aandacht voor elkaar te hebben. Terwijl dit, naar mijn idee, wel de sleutel is om pedagogisch te willen groeien. Dan zul je zien dat pm’ers het niet als extra taak zien, maar als een moment waar ze gezien en gehoord worden. Als je dit principe inzet in je coaching, dan kan het voelen alsof je helemaal niets doet. De kans is groot het loslaten van het willen coachen, behoorlijk spannend is. Gedachten zoals: boek ik dan wel resultaat, gaan we dan wel vooruit?’, spelen een grote rol. Hoe lastig ook, laat dit vooral los. Je doet zoveel, door voor je gevoel even helemaal niets te doen en er helemaal, met je volle aandacht, te zijn voor de pm’ers.
Ik ben heel benieuwd hoe jij, na het lezen van dit blog, op je handen gaat zitten. Begin bijvoorbeeld eens met de vraag: ‘wat heb jij op dit moment nodig?’ Misschien heeft de ander wel behoefte aan een extra kopje warme thee, even spuien of heerlijk buiten wandelen. Ga dit dan vooral doen. Ik ben heel benieuwd naar je ervaring en laat het me gerust weten.
Zorg dat organisatiedoelen en persoonlijke ontwikkeldoelen in evenwicht zijn voor de pm-er. Zij zijn in de praktijk meestal ‘gestuurde klanten’. Dan kun je pas coachen als zij eerst hun hoofd leeg hebben kunnen maken. Pas dan komt er ruimte voor nieuwe en andere invalshoeken. En dan nog dit: coachen is geen extra taak maar vervangt, als het goed gebeurt, bestaand werkoverleg, kindbesprekingen en functionerigsgesprekken. Tel uit je winst.
Succes Sanne!