“Dat was lekker, dat was lekker, nu gaan we van tafel en naar de wc olé” Jip kom je een plasje doen? Jip lacht, roept jaaaa en rent naar de wc toe. Ik ga door mijn knieën om Jip zijn knoop los te maken. “Zelf doen” zegt Jip. Ik sta op en observeer hoe hij probeert zijn knoop los te maken. Na een aantal seconden voel ik de drang om te gaan helpen maar ik hou mij in en blijf toekijken. “Wil je dat ik je help?” vraag ik hem. “Nee zelf doen” antwoordt hij nogmaals terwijl zijn wangetjes steeds roder kleuren. Ondertussen roep ik vast een volgend kindje en laat Jip rustig zijn gang gaan.
Na twee minuten zegt Jip “Omy wil je helpen“ Natuurlijk lieverd, lastige knoop heb je vandaag hè, maar je hebt het hartstikke goed geprobeerd hoor! Lisa is ondertussen ook op de wc geklommen en Saar staat voor het badkamerhekje naar haar luier te wijzen. “Poepie” zegt ze. Ik zeg Saar dat ik even deze kindjes help en haar daarna zal verschonen.
Mijn collega is aan het afwassen. Levi heeft een kinderstoeltje bij de tafel vandaan gehaald en naast haar aan het aanrecht gezet. Levi doet dit dagelijks want vindt het reuze interessant wat er allemaal in de keuken gebeurt. “Helpen” zegt hij. Hij buigt voorover en pakt de afwasborstel. Hij doet een beker in het sop en maakt de beker schoon. Sam is ondertussen ook een stoeltje gaan halen en gaat aan de andere kant van mijn collega staan. “Mij ook” zegt hij. Ze geeft Sam een doek en zeg dat hij de bekers wel droog mag maken.
Na de verschoonronde vraag ik Eva wat ze graag wil doen. Ik kijk naar buiten en zie dat het zonnetje heerlijk schijnt. De kinderen zijn best druk en stiekem voel ik de behoefte om lekker even naar buiten te gaan. “Knippen en plakken!” roept Eva. “Jaaa” roept Luc. Oké, als jullie daar zin in hebben dan gaan we dat doen! Ik probeer de inbreng van een kind positief te waarderen en hierop in te spelen. Het belangrijkste is immers dat de kinderen zichzelf waarderen en het vertrouwen voelen zichzelf te laten horen.
Ik geef alle kinderen een schaartje en een gekleurd blad. Levi duwt de schaar weg en wijst naar een ander schaartje. “Oei die is wel erg spannend, maar ga het maar voorzichtig proberen” zeg ik hem. Ik geef Levi de best wel scherpe schaar en hou het goed in de gaten. Spannend vind ik het wel maar ik geef hem het vertrouwen dat het hem zal lukken. Hij knipt zeer geconcentreerd het hele blad in kleine stukjes.
Na het knippen en plakken pak ik een natte doek en maak de tafel schoon. “Mag ik ook een doekje” vraagt Eva. “Natuurlijk, wat fijn dat je mij wilt helpen” Ik geef Eva een doekje met warm water en samen maken wij de tafel schoon.
Levi zijn gezicht en handjes zitten vol met lijm. “Mag ik je even schoonpoetsen?” Vraag ik hem. Ik poets zijn gezicht en handen en zeg hem dat hij weer schoon is.
“Zullen we nog eventjes lekker buiten gaan rennen voordat we een broodje gaan eten?” Vraag ik de kinderen. Er wordt massaal “jaaaaa” groepen. De groepsdeur wordt geopend, de kinderen rennen naar de kapstok en stuk voor stuk pakken ze hun jas. Nadat er flink wordt geoefend met het aantrekken van de jasjes open ik de buitendeur en rennen alle kinderen naar buiten. Wat is het heerlijk buiten, maar wat voelt het fijn dat ik eerst de kinderen heb gevolgd in hun wens te gaan knippen en plakken!
Respect voor autonomie is best een lastig dingetje. Benoemen wat je gaat doen, erop vertrouwen dat kinderen bepaalde dingen zelf kunnen oplossen, kinderen hun behoefte volgen, ze de kans geven alles zelf te proberen en te ontdekken, het vergt soms veel vertrouwen en geduld van de groepsgenootjes én de volwassenen. Het wordt uiteindelijk meer dan beloond… zeker wanneer een kind zelf iets probeert en het apetrots is wanneer het is gelukt!
Dagelijks observeren wij de kinderen van de groep. Soms bewust, soms onbewust. Naast de dagelijkse overdracht schrijven wij regelmatig iets op over het kind, wat wij op een later moment over kunnen dragen aan de ouders. Lees de vorige blog van Romy
