‘Jullie ook ontzettend bedankt voor de afgelopen jaren’, antwoord ik vader na zijn lieve en dankbare woorden.

Vandaag was het weer zover. Ik moest voor de vierde keer dit jaar afscheid nemen van een kindje dat al heel lang bij mij op de groep zit. Het meisje werd gebracht door moeder en opgehaald door vader. Beide ouders benoemden meerdere keren hoe fijn ze het de afgelopen jaren hadden gevonden bij ons op de groep. ‘Wij waren ook heel blij met jullie, en uiteraard vooral met jullie geweldige dochter, bedankt voor het vertrouwen in ons’, was mijn antwoord.

Ik werk al tien jaar op dezelfde groep. De meeste kinderen komen met drie maanden en vertrekken weer wanneer ze vier zijn. Bijna vier jaar lang heb ik de kinderen op mijn groepje. Je begrijpt wel dat je dan een heel bijzondere band opbouwt. Sommige kinderen hebben nog een broertje of zusje op het kinderdagverblijf en blijf ik nog wel zien, maar op een gegeven moment gaat ook het “laatste” kind weg en is het afscheid officieel.

‘Ondanks dat ik ze nooit zal vergeten, moet ik ze helaas wel loslaten’

Een maand geleden nam er een meisje afscheid, en stond ik samen met moeder te huilen. Een collega vroeg mij: ‘Is dat niet onprofessioneel, dat je moet huilen wanneer er een kind weg gaat?’

Tja, goeie vraag… is dat onprofessioneel of menselijk? Is het niet logisch dat ik emotioneel word wanneer ik na zo een lange tijd afscheid moet nemen van een kindje? Je krijgt ze als baby, je helpt ze groot te worden, je helpt ze een eigen “ik” te ontwikkelen, je doet er alles aan om ze een vertrouwd gevoel te geven, te zorgen dat ze zichzelf durven te zijn, dat ze voelen dat ze er mogen zijn, en dan opeens moet je ze loslaten. Dat is echt niet makkelijk.

Het cadeau van dit meisje was prachtig. Alleen dit veroorzaakte al behoorlijk wat tranen. We kregen een doos merci met op elk chocolaatje een mooie tekst. Zo bijzonder en lief.

De komende tijd moet ik nog van behoorlijk wat kinderen afscheid gaan nemen. Zo ook van drie gezinnen waarvan ik al eerdere broers op de groep heb gehad. Deze mensen komen al zo lang bij ons, en dat is nu dan echt voorbij.

Ik denk dat het niet heel raar is wanneer ik een traantje laat bij een afscheid. En vinden ouders of collega’s dit wel? Helaas.. ik kan en wil er niets aan veranderen. De kinderen zitten stuk voor stuk in mijn hart, en ondanks dat ik ze nooit zal vergeten, moet ik ze helaas wel loslaten. Daar hoort nu eenmaal een traantje bij!

‘Eenmaal thuis zit ik op de bank, en denk aan de kinderen die ik allemaal zo leuk vind. Van welke kinderen word ik nu écht blij? Op welke kinderen verheug ik mij het meeste wanneer ik naar mijn werk rijd?’ Lees hier de vorige blog van Romy