Zolang de minister niet aan hun eisen tegemoet komt, voeren ze geleidelijk de druk op met stakingen. Omdat minister Slob al heeft laten weten dat er echt niet meer in het vat zit, valt te verwachten dat de acties verharden en dat kinderen de komende tijd nog wel eens vaker een dagje niet naar school zullen gaan.

Voor ouders levert dat natuurlijk problemen op. Want zij moeten werken en waar blijf je dan met de kinderen? Bij de allereerste acties stond de kinderopvang dan ook meteen klaar om oplossingen te bieden. Soms zelfs gratis. Dat is prima gedacht vanuit klantenservice, en toch heb ik er mijn bedenkingen bij. Want dat een staking ongemak veroorzaakt, is juist het doel van zo’n staking. Als buschauffeurs staken, is het juist de bedoeling dat iedereen moet lopen.

Omdat ‘het publiek’ last van een actie heeft, hopen de actievoerders dat er maatschappelijke druk ontstaat op de overheid of een werkgever om door de knieën te gaan en de eisen in te willigen. Met alle goede bedoelingen tegenover ouders en kinderen – daar geen kwaad woord over – moeten we ons toch afvragen of het wenselijk is dat de kinderopvang die druk weer wegneemt.

‘Dat een staking ongemak veroorzaakt, is juist het doel van zo’n staking’

Vroeger heette dat in vakbondstermen ‘besmet werk’. Als arbeiders bleef je solidair met elkaar en ging je niet het werk doen dat bleef liggen vanwege een staking. Deed je dat wel, dan stond je te boek als ‘stakingsbreker’. Nou gaan pedagogisch medewerkers niet voor de klas staan om in plaats van leraren les te geven, maar ik vraag me toch af of je niet ook in deze situatie solidair zou moeten zijn. Ongeacht wat je vindt van de eisen van ‘PO in Actie’.

Ook in de kinderopvang rommelt het. De cao-onderhandelingen liggen stil en de werkdruk is hoog op de agenda gezet. Stel je voor dat het op enig moment tot acties komt in de kinderopvang. Zouden wij het dan ook niet fijn vinden als we steun van anderen ervaren?