Mezelf na deze avond toch maar achter de oren gekrabd en, gezien mijn voorbeeldfunctie, besloten iets vaker te koken… (met de nadruk op iets).

Zo ook een paar weken geleden. Ik toverde een gezonde maaltijd op tafel met o.a. rijst. Tijdens het eten ontstond een gezellig gesprek. De kinderen vroegen zich af waar rijst vandaan kwam. Hoe het groeide enzovoort. Mijn antwoord bleef (afgeleid aan de gezichten) wat vaag en daarom besloot ik na afloop van de maaltijd de Ipad te pakken en de vraag in te toetsen. Al snel had ik een heel geschikt voorlichtingsfilmpje te pakken. De kids bekeken het meerdere keren vol aandacht en kunnen je nu haarfijn vertellen hoe en waar rijst groeit en hoe het geoogst wordt enzovoort.

‘De combinatie van beelden met gesproken tekst, spreekt veel meer aan dat mijn woorden alleen ooit kunnen bewerkstelligen’

Conclusie: e-learning werkt! De combinatie van beelden met gesproken tekst spreekt veel meer aan dat mijn woorden alleen ooit kunnen bewerkstelligen. Je bedient meerdere leerstijlen tegelijkertijd!

Voor wie nog twijfelt:

Ben de weg kwijt. Niet tof want heb een afspraak en ben laat. Ik murmel wat in mezelf waaronder: ‘Ah nee, die weg loopt dood’. Dochter (enigszins geschrokken): ‘Is die weg echt dood?’ ‘Hoezo, is die weg dood?’ Ik doe mijn best een pedagogisch verantwoord antwoord te geven. Iets in de trant van: ‘De weg stopt omdat er bijvoorbeeld huizen staan.’ Dat vindt ze stom. Wie bouwt er nou een huis op een weg? Ik denk: ‘Niet nu…’ Zoon, vanaf achterbank: ‘Nou, wat ga je doen? Dat televisietje (=TomTom) aanzetten of papa bellen?’ In mijn hoofd hoor ik: ‘Ahhhhh!!!’

Dan valt er zowaar een korte stilte. Waarop dochter zegt (ze legt nog net haar hand niet op mijn knie): ‘Weet je mam, zoek anders thuis maar even een filmpje over een doodlopende straat. Dan ga ik het echt wel begrijpen…’