In haar boek ‘Een klein land met verre uithoeken’ schetst geograaf en journalist Floor Milikowski een uiterst treffend tijdsbeeld van dorpen en steden. In Nederland groeit de kloof tussen kansarm en kansrijk, tussen centrum en periferie, tussen macht en onmacht. Banen, kapitaal en hoogopgeleiden concentreren zich slechts beperkt in een aantal grote steden. Op andere plekken krimpt de bevolking en moeten ziekenhuizen en scholen hun deuren sluiten. Het succes van de ene plek gaat ten koste van de welvaart elders. Naarmate Nederland verandert in een lappendeken van winnaars en verliezers, wordt de urgentie om in te grijpen groter. Hoe willen we dat het land eruitziet – en wie kan, wil of moet daar invloed op uitoefenen?

‘Er moet een stem worden gegeven aan mensen die te weinig gezien en gehoord worden’

Milikowski wil een aanzet geven tot de vorming van een nieuw verhaal, zodat de beschreven kloof kan worden verkleind. Of het nu om onderwijs, wonen of economische ontwikkeling ging, in de jaren zestig was het gedachtegoed gericht op spreiding en gelijke verdeling. Haar interesse voor dit onderwerp komt voort uit een heilig geloof dat je verplicht bent om de zwakkere in de samenleving ook te helpen. Er moet een stem worden gegeven aan mensen die te weinig gezien en gehoord worden. Het maakt niet uit of die mensen in de Randstad wonen of daarbuiten.

Dat ben ik helemaal met haar eens, maar hoe dan? Ik stel haar die vraag tijden het webinar. Ze geeft aan dat er meer middelen naar de regio moeten komen, maar die middelen die zijn er al, getuige het onderwijsachterstandenbeleid en regiodeal. Hoe komen deze middelen dan terecht bij de mensen/ kinderen die het echt nodig hebben en niet alleen bij onderzoekers en adviseurs? Hierop geeft Milikowski het antwoord dat overheden dit geld dan ook meer moeten toevertrouwen aan organisaties in de kinderopvang en het onderwijs.