Door het vreselijke ongeluk met de Stint schoot het laatje bij mij even open: ik was me ineens nog veel sterker bewust dan normaal van mijn eigen kwetsbaarheid en mijn verantwoordelijkheid naar de kinderen toe. Dat gaf een onrustig gevoel.

De pm-er in Oss begon die zwarte dag vast ook zoals wij dat iedere keer weer doen; met affectie voor de kinderen, vrolijk en vol goede plannen. We weten hoe dat afliep… ‘Als zoiets je met de kinderen kan overkomen, wil je dit vak dan nog wel?’, sprak de advocaat van de duivel me toe. En even won hij terrein; ik aarzelde.. ik moet er niet aan denken dat… Maar gelukkig wierp m’n verstand tegen dat je kinderen nu eenmaal niet kunt opsluiten om ze tegen het leven te beschermen…en jezelf ook niet.

‘Als zoiets je met de kinderen kan overkomen, wil je dit vak dan nog wel?’

Wat je niet weet kan je niet voorkomen. Kinderopvangcentra maken iedere keer als er iets naars gebeurt hun afwegingen op basis van nieuwe feiten en passen daar regels op aan. Dat mogen we als pm-ers ook van ze eisen want zij bieden de basis waarop wij moeten functioneren. Als we zorgen dat we regels en afspraken goed opvolgen en zelf actief nadenken, dan doen we alles wat er in ons vermogen ligt om zoveel mogelijk risico’s uit te sluiten. Maar soms is het onheil zo groot dat niemand het kan voorkomen. En dan is het maar goed als zo’n laatje in je hoofd weer op een kier gaat.

De media stonden afgelopen week bol van de berichten over het enorme tekort aan personeel in de kinderopvang. Kinderopvang is inmiddels weer booming business nu de crisis is bezworen. Heb je nog zin om van werkplek te switchen? Dan is hier je kans, want ze zullen je met open armen ontvangen! Lees de vorige blog van Jacqueline