Artikel bewaren

Je hebt een account nodig om artikelen in je profiel op te slaan

Login of Maak een account aan
Reacties0

Blog Jacqueline Butti – Die vervelende spiegel…

Kinderen hebben een feilloze radar om je stemming op te pikken en alle andere kwetsbaarheden die je probeert voor je te houden. Is er iets waar je het liever niet over hebt of waar je liever niet mee geconfronteerd wordt? Vergeet het maar, als je werkt met kinderen zul je er ooit aan moeten geloven. De spiegel wordt je voorgehouden, al zijn de kinderen zich daarvan zelf niet altijd bewust.
Blog Jacqueline Butti - Die vervelende spiegel…

Als studente liep ik in het verleden stage bij een groep kinderen met gedragsproblemen in een orthopedagogisch instituut. Met een goed stel hersenen en een warm hart voor kinderen dacht ik al een eind te zijn. Maar daar kwam de spiegel: agressieve kinderen bezorgden me een vreselijk gevoel van onvermogen en een hartslag die tot in mijn keel voelbaar was. Dat was kennelijk een puntje: omgaan met de boosheid van een ander. Ik dacht terug aan het gezin waar ik uit kom en waar we alles op een redelijke manier met elkaar bespraken en begrip een sleutelwoord was. Dat zorgde dus voor heel wat introspectie. Waar was ik bang voor?

En ja, de radar had het opgepikt, dus zonder een woord erover vuil te maken wisten kinderen me dat te laten uitvechten met mezelf door me te blijven uitdagen. Dat zorgde voor heel wat ongemakkelijke momenten, maar op het moment dat ik doorzag waar het vandaan kwam, nam de spanning  langzaam af. Daarnaast leerde ik manieren om er mee om te gaan.


‘Een kind is gebaat bij een pm’er die zelf emotioneel stabiel in het werk staat. Maar de voorwaarde is dan wel dat je zelf weet hoe je in elkaar steekt’

Ik zag eenzelfde soort strijd bij veel andere collega’s. De mannelijke stagiair die bij mij in de bso-groep zo erg z’n best deed omdat hij bang was dat de kinderen hem niet zouden mogen, werd door hen aan tafel gefileerd waar hij bij was; “Wat vinden jullie van Peter? Ik vind er niks aan… Nee, ik ook niet.” Ja hoor, daar was die spiegel. Peter had zijn eigen strijd te voeren; waarom moest iedereen hem eigenlijk meteen al leuk vinden?

Als je denkt dat je om dit zelfonderzoek heen komt in dit werk dan moet ik je teleurstellen. Een kind is gebaat bij een pm’er die zelf emotioneel stabiel in het werk staat. Maar de voorwaarde is dat je zelf weet hoe je in elkaar steekt. Ben je stabiel, dan durf je meer te laten zien wie je bent en het contact met de kinderen wordt dan zo veel mooier. Er zijn pm’ers die zich wel eens afvragen waarom ze maar niet zo’n band met de kinderen kunnen krijgen. Dan weet je nu wat je te doen staat.

Maar hoe begin je?

Mijn advies is om te proberen om diepe emoties onder woorden te brengen voordat ze door de groep of individuele kinderen worden opgeroepen. Dus praat voordat iets je echt diep raakt. Verhef je stem voordat je echt kwaad wordt, vertel hoe je je voelt voordat je in tranen bent. Laat je kennen zonder de kinderen met ongecontroleerde emoties op te zadelen. Want uiteindelijk komt het er toch uit. En dan op een manier die niet fair is tegenover de kinderen. Een bijkomende beloning: als je leert omgaan met die kwetsbaarheden dan komt er ruimte voor humor die zijn weerga niet kent!

Geef je reactie

Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn. Heb je nog geen account, maak dan hieronder een account aan. Lees ook de spelregels.