Tussendoor zijn af en toe rustige klanken en er valt een kindernaam. Daarna weer stilte…weer een lach..en daarna gaat het weer over een mooi weekend, familie, leuke etentjes en de kinderen thuis. Een leuk clubje.
Vanmorgen viel mijn oog weer op een bericht in de krant over seksueel misbruik in de kinderopvang. Ik schudde m’n hoofd en met een zucht voelde ik plaatsvervangende schaamte voor het feit dat iemand uit mijn beroepsgroep weer een leven van een kind (met het gezin daar omheen) een negatieve wending heeft gegeven. Daarna borrelde er ook weer die irritatie op die ik de laatste tijd vaker bij dit soort berichten voel – de machteloosheid om mijn mooie vak te beschermen tegen dit soort idioten (mag ik dat zeggen…? Ja, dat mag ik). De wetenschap dat deze daders overal kunnen zitten, maakt het er niet gemakkelijker op. Alert zijn dus, ook in je eigen kring! De protocollen liggen klaar.
‘Ontoelaatbaar gedrag, een obscene handeling, een te harde greep?’
Marc zit aan tafel en begint nu aan een appeltje…krak, de eerste hap. De andere pm’ers zijn verwikkeld in een gesprek over winterkleding. Ik observeer ze, vriendelijke gezichten, ontspannen. Zou er in dit gezellige groepje iemand in staat zijn om een kind echt kwaad te doen? Ik voel me al een verrader als ik me dit afvraag, maar laat het toch toe; ontoelaatbaar gedrag, een obscene handeling, een te harde greep, een kwetsende opmerking naar een kind toe?
Mijn conclusie is beslist; nee! Ik sta voor de volle 99% voor ze in! “En die ene kleine procent dan”? zegt de advocaat van de duivel op smalende toon in mijn gedachte. Mijn antwoord op het sarcasme in m’n hoofd is duidelijk: “Daar houdt mijn loyaliteit naar m’n collega’s toe op- en dat is vast wederzijds! En zo hoort het te zijn”.
De vorige keer schreef Jacqueline haar blog over tieners. Puber in da house! ‘De druk is van de ketel en ze is zichtbaar opgelucht’ Lees haar blog hier