Terwijl we binnen puzzelden hoorden we de bel van de ijscokar. Ze keek me verlekkerd aan. Ik gaf haar een euro en zei dat ze zelf wel een ijsje kon kopen. Verheugd omdat ze én een ijsje én vertrouwen had gekregen huppelde ze weg.

Maar ik vond het eng. Stiekem sloop ik zo dicht mogelijk achter haar aan om alles in de gaten te houden. Ik zag hoe ze in de rij ging staan. Hoorde hoe de ijscoman vroeg wat ze wilde en zag de twijfel op haar gezichtje. Ik hoorde hoe de ijscoman met zijn zware stem zei: ‘deze of die?’ terwijl hij op de ijskaart wees. Haar vinger die vol twijfel één van de twee geboden keuzes aanwees. Waarop de ijscoman zei: ’groot of klein?’ terwijl hij twee type horentje omhoog hield. Waarop ze bibberend ‘klein’ zei. De ijsverkoper die zei: ‘Geld’ terwijl hij zijn grote hand vooruit stak. Het kleine handje dat haar muntje er voorzichtig erin legde. Wat was ze moedig, wat was hij een eikel.

‘Ging goed, he?’ zei de ijsverkoper terwijl ik een knipoog kreeg.’

Toen het moment dat ze haar ijsje kreeg. De zon brak door op haar gezichtje. Zonder een woord te zeggen huppelde ze vrolijk naar het bankje op het gras om te gaan genieten van haar overwinning.

En toen drong het tot me door. Hij was geen eikel. Hij had haar juist vakkundig door een complex proces geleid: zaken visueel gemaakt, de keuze beperkt, zijn zinnen afgestemd op haar doel, richting gegeven.

Blij stapte ik achter mijn muurtje vandaan en bestelde het zelfde.’ Ging goed, he?’ zei de ijsverkoper terwijl ik een knipoog kreeg. ‘Je bent de beste’ zei ik gemeend. En zo huppelde ook ik vrolijk naar het bankje waar ik genoot van …. gewoon heel goed ijs!

De vorige keer schreef Ingrid haar weblog over haar hulp aan een peuter die weigerde te eten. Hoe los je dat op? Lees hoe Ingrid dit samen met de gastouder oploste. Naar de blog >>