Ditzelfde gebeurde vaker tijdens mijn volgende inspecties. Wat dit met mij deed? Ik had het gevoel dat de houders en medewerkers niet op mij zaten te wachten. Hoewel het toch in ieders belang is om het kwaliteitsniveau van de kinderopvang te bewaken. Nu weet ik ondertussen dat het niets persoonlijks is. Het is de schrik van het onverwachts voor de deur staan. Als ik mensen de tijd geef om aan de situatie te wennen, wordt de sfeer vanzelf weer ontspannen.
Zo had ik een afspraak bij een gastouder voor een jaarlijks onderzoek. Wel aangekondigd deze keer. De deur wordt geopend door een wat oudere dame, die mij uitnodigt om binnen te komen. Ze komt wat nerveus over. We zitten aan tafel, drinken een kopje koffie, en ik vraag haar wat bijzonderheden over haar oppaskinderen. Nu begint ze enthousiast te vertellen. Ondertussen luister ik goed en scan de omgeving. Ik zie knutselwerkjes op de koelkast, het huis is schoon, ik zie speelgoed staan en gezelschapsspelletjes.
‘Ze kijkt verbaasd. Ze had zich blijkbaar ontzettend druk gemaakt over de inspectie’
De gastouder vertelt dat ze graag van alles met de kinderen onderneemt. Ze vertelt ook wat ze belangrijk vindt in de omgang. En ze haalt de kinderen zelf van school, want dat vindt ze veiliger. Na een enthousiast gesprek, waarbij ik gerichte vragen stelde om een aantal zaken te beoordelen, verzamelde ik al veel informatie. En door mijn oren en ogen open te houden, werd ik al heel wat wijzer over het ‘pedagogische klimaat’, ‘gezondheid en veiligheid’ en ‘accommodatie en inrichting’. Ik check nog wat documenten in de map en we maken een rondje door het huis.
Dan geef ik aan dat we klaar zijn. Ze kijkt verbaasd. Ze had zich blijkbaar ontzettend druk gemaakt over de inspectie. Tijdens de herhalingscursus EHBO had ze van andere gastouders verhalen gehoord over allerlei moeilijke vragen over het beleid en dat je moet aantonen dat de kinderen niet worden mishandeld en dat het hele huis werd gecontroleerd, dat alle keukenkastjes werden leeggehaald en dat al het speelgoed uit de kast moest, enzovoorts.
‘Je hebt veel verteld en laten zien, dus ik weet alles wat ik moet weten,’ geef ik aan. Ze geeft een hand en bedankt mij voor het fijne gesprek. ‘Het is mij ontzettend meegevallen. En dat ga ik op de volgende EHBO-cursus maar eens vertellen.’
En ik? Ik rijd blij naar huis. Want goed is goed, en dan zijn we toch allemaal tevreden?
GGD nodigt steeds een andere gastblogger uit die namens de GGD een weblog schrijft. Mirjam Mascini schreef bijvoorbeeld een weblog over het nut van klagen >>. Hugo Backx beet het spits af met zijn blog Zicht op toezicht >>