Begrijp me niet verkeerd, ik ben voorstander van het creëren van de mogelijkheid voor moeders én vaders om een jaar ouderschapsverlof op te nemen. Daar gaat het mij hier niet om. Maar het heeft er de schijn van dat we in Nederland vooral onderzoek doen naar waarom kinderopvang slecht zou zijn voor kinderen. En dat dit gebeurt vanuit een traditioneel denkkader. Is er bijvoorbeeld ook onderzoek gedaan naar het effect van een patchwork-week op kinderen? Of naar het causale verband tussen kinderen met thuisblijfmoeders en – om maar iets te noemen – het sociaal aanpassingsvermogen?

‘Ik durf te stellen dat 4 dagen kinderopvang voor een kind minder stress oplevert dan het knip- en plakwerk dat we in Nederland kennen’

Het gaat om het totale leven van kinderen. We kunnen dus niet één onderdeel eruit pakken en op basis daarvan concluderen dat het slecht is voor kinderen. Misschien krijgen kinderen vaker buikgriep van de kinderopvang, maar worden ze tegelijk sociaal weerbaarder. Het totale effect op hun leven is dan gunstig. Het gaat mij enerzijds om de keuze van onderzoek. En anderzijds om de manier waarop die onderzoeken worden aangegrepen om weer met vette koppen te concluderen dat kinderopvang slecht is voor kinderen. Vaak rechtvaardigen de onderzoeken die conclusies niet.

Mannen én vrouwen werken. Kinderopvang is dus – net als onderwijs – nodig om de Nederlandse samenleving draaiende te houden. Kunnen we dan niet beter onderzoek doen naar wat goede kinderopvang kenmerkt, zodat we die kennis kunnen toepassen? En ik durf te stellen dat vier dagen kinderopvang voor een kind minder stress oplevert dan het knip- en plakwerk dat we in Nederland kennen: een ochtend peuterspeelzaal, een dag oma Enschede, een middag oma Amersfoort, een dag mama of papa (voor een deel van de dag telefonerend of achter de laptop) en een dag kinderopvang. Laten we stoppen met verbandjes leggen.