Ik gun het haar van harte, omdat ze naast het grootbrengen van een niet gering aantal kinderen, zeker meer dan gemiddeld het geval is, ook fulltime heeft gewerkt. Want parttime banen zijn er nog steeds niet in mijn geboorteland. Maar Anna kon na de geboorte van elk kind ruim twee jaar thuis blijven. Zo lang is het zwangerschapsverlof in Slowakije. En omdat haar zonen achter elkaar werden geboren, bleef ze bijna negen jaar thuis. Met het behoud van haar baan.

Ja, zo kan je je kind een goede emotionele basis geven, een warm nest thuis. En dat zonder dagelijks gehaast ’s morgens en ’s avonds  als je je kind naar een crèche of naar een oppas moet brengen. Dit zou ik ook elke jonge moeder in Nederland gunnen.

‘Parttime, maar wel doorgaan tot je 67ste!  Of beter gezegd: tot je 67 en 3 maanden bent geworden’

Want als ik aan een Nederlandse moeder denk, zie ik een vrouw met twee kinderen op een fiets en nog een ingeklapte buggy,  ploeterend door weer en wind. Een vrouw die vroeg in de ochtend haar kindje naar een dagverblijf brengt en het kindje laat in de avond ophaalt.  En dan moet er ook nog gekookt worden natuurlijk. Want een warme maaltijd is er niet op een kinderdagverblijf  (uitzonderingen daargelaten ). Godzijdank hoeven de vrouwen het hier niet ‘verplicht’ vijf dagen in de week te doen, want bijna alle vrouwen werken parttime.

Parttime, maar wel doorgaan tot je 67ste!  Of beter gezegd: tot je 67 en 3 maanden bent geworden. En dat binnen één Europese Unie. Hoe kan dit,  vraag ik me soms af. Waar staat die Unie eigenlijk voor,  wat voor garanties of voordelen gaan ermee gepaard? Zou deze kwestie ooit door iemand opgepakt worden? Zouden deze grote verschillen enigszins gelijkgetrokken kunnen worden? Tja, de tijd zal het leren.

De vorige keer schreef Monika een blog over het leukethema op haar groep: beroepen. En hoe ouders van de kinderen uit haar groep over hun werk kwamen vertellen. Een groot succes! Lees deze blog van Monika hier