Ik heb het geluk een maand geleden vader te zijn geworden van een dochter én zoon. Een prachtige en emotionele ervaring voor ons als ouders en voor onze oudste twee kinderen. Het geluksgevoel overheerst nog steeds, maar nadat de adrenaline is uitgewerkt komt vermoeidheid om de hoek kijken. Zorgen dat mijn vrouw goed kan bijkomen, de oudste kinderen in hun gebruikelijke ritme proberen te houden en niet op de laatste plaats mijn twee kleintjes leren kennen. Oh ja, en niet vergeten af en toe zelf te eten en te douchen.
En dit allemaal in de haast van de context waarin wij leven. Met als gevolg dat ik achter mijzelf aanrende en ik het op alle vlakken voor mijn gevoel net niet goed genoeg deed. Ik betrapte mijzelf erop dat ik probeerde alles in hetzelfde tempo te blijven doen als voorheen. Onmogelijk. Pas toen ik in het tempo van onze baby’s ben meegegaan, liep alles soepeler. Echt de tijd nemen voor het voeden, verschonen en knuffelen of voor het stoeien met de oudste twee voor het naar bed gaan. En vooral niet teveel druk op onszelf leggen, dat wasje en het bericht dat ik nog wilde versturen kan echt wel wachten.
‘Echt de rust nemen om ontspannen met open blik te leren zien wat kinderen ons duidelijk vertellen, vergt oefening’
Vanuit die rust ontstaat ruimte om de baby’s te leren kennen, te zien wat zij nodig hebben en om een nieuw ritme met elkaar te vinden. Als ik zelf ontspannen ben lukt het veel beter om te genieten van ons gezin, om de juiste prioriteiten te stellen en om dingen die niet goed lopen te relativeren. Maar als twee baby’s tegelijk het duidelijke signaal geven (lees: heel hard huilen) te willen drinken, mijn zoon vraagt of ik zijn voetbalsokken wil aandoen, mijn dochter besluit een ‘hesksensoepje’ te maken met onze shampoo in haar kamer en ik probeer te koken, dan ben ik niet zo zen als dat ik had gehoopt…
Gelukkig was mijn werkgever zo flexibel mij een maand verlof op te laten nemen aansluitend aan de bevalling. Echt de rust nemen om ontspannen met open blik te leren zien wat kinderen ons duidelijk vertellen vergt oefening en het lukt niet gelijk. Ik weet zeker dat voor ouders thuis, maar ook voor pedagogisch medewerkers op de groep, mogelijkheden zijn om meer rust en ontspanning te vinden. Laten we hierover open naar elkaar toe zijn. Dan ontstaat een dialoog tussen ouders en professionals waar het echt om gaat; faciliteren van welbevinden van kinderen én verzorgers.
De vorige keer schreef Simon een weblog over grootouders en hun steeds groter worderende rol in de opvoeding van kleinkinderen. Is dit een slechte ontwikkeling? Simon denkt van niet. Lees hier waarom
