Ik heb de medewerkers in de zaal plenair de volgende vragen gesteld om in tweetallen met elkaar te bespreken:

• Op welke manier speelde jij vroeger?
• Wat vond je het leukste aan dit spel?
• Wat had je nodig om tot spel te komen?

 Wat er gebeurde was mooi. De serieuze en soms wat afwachtende gezichten in de stille zaal verdwenen, in plaats daarvan zag ik mensen lachen en was er enthousiast rumoer. Door terug te denken aan de tijd dat je nog (veel) speelde, ervaren mensen weer het plezier van het spelen van toen in het nu. Nadat iedereen, na een paar keer vriendelijk vragen, weer stil werd heb ik een aantal pedagogisch medewerkers, managers en directieleden gevraagd de antwoorden op de vragen te delen. Het was mooi om te horen dat iedereen op een eigen manier speelde, en dat men ook veel overstijgende gezamenlijke ervaringen heeft. Bijna iedereen gaf aan dat het spelen met anderen het meest leuk is. Er werd veel buiten gespeeld waar werd geëxperimenteerd met materialen wat van oorsprong geen speelgoed is zoals zand, water, stenen, etc. Maar ook binnen hutten maken en met doeken spelen. Wat het spel leuk maakte voor vrijwel iedereen is het element van spanning en vrijheid, buiten het directe zicht van volwassenen. Om zelf tot spel te komen, werd aangegeven dat met name de vrijheid krijgen om eigen spel te creëren belangrijk is.

‘Zorg dat ‘jouw kinderen’ later, als zij de bovenstaande vragen beantwoorden, terug denken aan het spelen bij jou op de groep’

En nu de kritische zelfreflectie: als ik vroeger deze elementen aan spel nodig had om echt tot spel te komen, zitten deze elementen dan ook genoeg in het spelaanbod aan de kinderen bij mij op de groep? Naar wat ik zie is dit gemiddeld genomen te weinig het geval. Ik daag iedereen die werkt met kinderen dan ook uit om deze reflectie-vraag eerlijk te beantwoorden, met collega’s te bespreken en actie te ondernemen.

Hervindt de passie en hou deze vast. Geef kinderen vrijheid, biedt uitdaging. Zorg dat ‘jouw kinderen’ later, als zij de bovenstaande vragen beantwoorden, terug denken aan het spelen bij jou op de groep. Deel goede voorbeelden met elkaar én met ouders.

De vorige keer schreef Simon Hay zijn weblog over het imagoprobeel waar de kinderopvang soms mee worstelt. ‘We lijken in een verdomhoekje te zitten waar we niet uitkomen.‘ Lees zijn weblog >>