Het idee van weektaken is dat iedereen (vanaf de basisschoolleeftijd) een aantal huishoudelijke taken heeft waar hij/zij verantwoordelijk voor is de komende week. Denk bijvoorbeeld aan het servies aan het einde van de dag naar de keuken brengen, het babyspeelgoed opruimen, de gang opruimen en de voordeur open doen als wordt aangebeld.

Deze taken wisselen per week omdat er een favoriete taak is (de voordeur open doen) en een taak die het liefst wordt doorgeschoven naar een ander (het servies wegbrengen). Naast deze wisselende taken zijn er vaste taken. Zo scheurt Julie bijvoorbeeld elke dag een blaadje van de scheurkalender en zegt tegen Mason welke dag het is zodat hij dit op het houten maandbord (dag, datum, jaargetijde) kan aangeven.

Ik denk terug aan een paar weken geleden toen Merit en ik allebei continu achter de feiten aanliepen. Onze dag bestond voor mijn gevoel alleen uit voeden, af en toe meespelen, opruimen en schoonmaken. Nu blijft het gros van deze taken voorlopig nog voor onze rekening, maar nadat Merit gestart is met het inplannen van weektaken voor de kinderen is er wel iets veranderd.

Wij vinden het leuk om te zien dat Julie en Mason hun taken erg serieus nemen en zich meer verantwoordelijk voelen. Jullie en Mason geven elkaar feedback op de uitvoering van de taken, soms tot ergernis van Julie als zij een beker laat staan en Mason haar wijst op haar taak van het opruimen van het servies. Er ontstaan ook leuke gesprekken over hoe alle taken die gedaan moeten verdeeld zijn, welke taken wij doen als ouders en wat wij vroeger als kind aan taken hadden.

‘Gezamenlijk verantwoordelijkheidsgevoel creëren is belangrijk voor elke groep die samenleeft’

Het is wel een kwestie van loslaten, het resultaat van de taken die kinderen uitvoeren kan anders zijn dan hoe wij het als ouders voor ogen hebben. Een voorbeeld is de taak van de deur open doen als wordt aangebeld. Er kwam een verkoper van een energiemaatschappij aan de deur, Julie deed open. Hij vroeg haar of mama thuis is, Julie zei: ‘Ja, maar ze kan echt niet komen, ze heeft het hartstikke druk, we hebben net een tweeling gekregen.’. De verkoper droop af. Toen Mason deze taak had en een collectant aanbelde, zat ik net op het toilet. Mason opende de voordeur en zei tegen een collectant: ‘Mijn vader is er wel, maar hij is op de wc en dat kan nog wel even duren…’. Laten we maar zeggen dat het om het proces gaat en niet om het resultaat…

Ik merk dat Merit en ik meer ontspannen zijn, de verantwoordelijkheid wordt meer samen gedragen. Julie en Mason dragen bij, zij voelen zich competent en er ontstaan grappige momenten. Ik denk dat gezamenlijk verantwoordelijkheidsgevoel creëren belangrijk is voor elke groep die samenleeft, of dit nu een gezin, familie, team collega’s of een sportteam is.

In de kinderopvang zie ik regelmatig situaties gecreëerd worden waarin kinderen verantwoordelijkheid mogen nemen, maar het kan meer wat mij betreft. Als we de huishoudelijke taken meer als zinvolle activiteiten gaan beschouwen, waar tijd voor uitgetrokken mag worden, dan zal het verantwoordelijkheidsgevoel groeien. Ook oudere kinderen bewust inzetten om jongere kinderen te helpen werkt goed. Neem met elkaar de tijd voor de dagelijkse dingen, praat erover, geniet ervan en lach erom. Kinderen meenemen in dagelijkse routines en hen de gelegenheid geven te oefenen is een belangrijk onderdeel van socialisatie en burgerschap.