Dit meldt Kennislink. Tot nu toe was de theorie dat taalverwerving bij baby’s vooral via de oren plaatsvindt. Pas in een latere fase zouden ze daar ook visuele informatie bij kunnen gebruiken. Maar Ter Schure was sceptisch over deze theorie en bedacht een proef waarbij baby’s nieuwe klanken leerden door middel va radiofragmenten en plaatjes. Het onderzoek vond plaats met meer dan 250 baby’s in het babylab van de Universiteit van Amsterdam.

Klankverschil

De baby’s kregen het klankverschil in de Engelse taal te horen tussen “e” en “ae”, het verschil tussen de klank in bend (bocht) en band (muziekgroep). Voor alle Nederlandse baby’s is dit een nieuwe klank. De proefpersoontjes kregen allerlei woorden met klanken “e” en “ae” te horen waardoor zij zich bewust werden van het onderscheid.

De woorden werden ondersteund met beelden. Bij een deel van de groep werd de ene klank vergezeld met een blauw knuffeltje op het scherm en de andere klank met een oranje kuffeltjes. De andere groep kreeg willekeurig blauwe en oranje knuffeltjes te zien bij de klanken.

Lipbewegingen

De eerste uitslagen gaven een onduidelijk beeld, maar toen de kinderen een paar maanden later nog eens werden getest, bleek dat de groep die beeld en geluid aan elkaar gekoppeld hadden, toen ze 18 maanden oud waren een grotere woordenschat hadden.

Even later werd het onderzoek uitgebreid naar de combinatie van geluid en lipbewegingen van een spreker. Daar bleek duidelijk uit dat baby’s die onbekende klanken hoorden, vaker keken naar lipbewegingen dan baby’s die de klanken al kenden. Dit laat volgens de promovenda zien dat baby’s bij het leren van een nieuw klankcontrast op zoek gaan naar aanvullende informatie, zoals de articulaties van die klanken.

Baby’s die een klank zelf niet kunnen maken, kunnen die klank ook niet horen. Dat bleek eerder dit jaar uit een Canadees onderzoek van Alison Bruder uit Vancouver. Dit heeft veel raakvlakken met het onderzoek van Ter Schure. Lees meer