Kinderopvangorganisatie HefGroep ging failliet, waardoor kinderdagverblijf Beatrix moest sluiten. Dit was de locatie waar Martine Meijers klant was, voordat ze met andere klanten De Kasteeltuin opzette. De kinderopvangorganisatie die de oorspronkelijke locatie wilde overnemen, voerde veel veranderingen door. Meijers: ‘Op geen enkele manier herkenden ouders het product terug dat ze voorgeschoteld kregen. Het was onduidelijk of leidsters mochten blijven en ook het nieuwe pedagogisch beleid riep vraagtekens op. Dit kaartte de toenmalige oudercommissie aan bij het nieuwe management, maar er was geen bereidheid om inhoudelijk met ons in gesprek te gaan. De redenering daar was: “Ik doe dit al heel lang en heb al elf overnames gedaan. Ik weet wat ik doe”.’
Ouders bij het Rotterdamse kinderdagverblijf Beatrix waren zeer bezorgd over alle vernieuwingen die de overnamekandidaat door wilde voeren. Deze veranderingen hebben onder andere tot het ouderinitiatief geleid.
Doorstart
Meijers en de andere ouders vertrouwden er niet op dat de kwaliteit van de opvang door de doorstart gelijk zou blijven. Ze besloten het heft in eigen handen te nemen en een nieuw kinderdagverblijf, De Kasteeltuin, te starten met als basis het huidige pedagogisch team. Er boden zich wel andere kinderopvangorganisaties aan die bijvoorbeeld de administratie wilden verzorgen, maar de groep ouders wilde alles volledig in eigen hand houden.
Estro
‘Rond de tijd dat wij net opengingen, begon het gedoe rond Estro. Dit bevestigde ons beeld: bij grote commerciële kinderopvangorganisaties ligt de focus vooral op de winstmarges en op het zo efficiënt mogelijk werken. De kwaliteit van de opvang is daaraan ondergeschikt.’ De initiatiefnemers hadden bovendien niet de behoefte om door matig management over een tijdje weer tegen een faillissement aan te lopen. 55 van de 75 kinderen gingen mee naar het ouderinitiatief.
Na het faillissement van Estro koos ook een moeder in Emmen ervoor om zelf een bso over te nemen. ‘Het dure hoofdkantoor en de logge bureaucratie is verdwenen’, beargumenteert zij. Lees meer >>
Dichtbij
Meijers vindt het vooral een voordeel dat er geen bestuur is dat van veraf regels oplegt, zoals bij grote bv’s of buitenlandse investeerders het geval is, maar dat ouders medeverantwoordelijk zijn voor de manier waarop hun opvang is vormgegeven. Dit gebeurt wel met een professioneel team van pedagogisch medewerkers. ‘Commerciële kinderopvangorganisaties zouden meer moeten luisteren naar wat ouders willen. Natuurlijk zitten daar grenzen aan. Wat ouders inbrengen moet passen binnen de pedagogische professionaliteit.’ Die manier van werken vergroot volgens Meijers de betrokkenheid.
Geld
Meijers merkt zelf dat betrokken ouders bij organisaties vaak alleen het argument ‘geen geld’ of ’te duur’ terugkrijgen wanneer ze iets aandragen. Dit vindt zij een vreemd argument. Volgens het bestuurslid zijn ouders die betrokken zijn best bereid om zelf wat ondersteunends of aanvullends te doen, maar moet die ruimte er wel zijn. Kinderopvangorganisaties kunnen samen met ouders kijken naar hoe ze iets dat leeft vorm kunnen geven. Meijers noemt betrokkenheid en ‘het clubgevoel’ als belangrijke waarden van De Kasteeltuin. In het najaar zijn alle ouders van het kinderdagverblijf welkom bij een mondeling jaarverslag om samen te bekijken hoe het tot nu toe gaat.
Net als De Kleine Prins ging De Kasteeltuin door als stichting. Lees hier hoe De Kleine Prins als ouderinitiatief doorging.
Mooie insteek KLANTICIPATIE. Ik ben erg voorstander van verbinding met ouders. Ik pleit wel voor een gelijkwaardige relatie waarbij uitgegaan wordt van de waardevolle inbreng van ouders maar ook van kinderopvangorganisaties. Als organisaties de balans laten doorslaan naar de focus op kosten dan heeft dat negatieve effecten op pedagogische kwaliteit. Anderzijds ben ik ook van mening dat pedagogische kwaliteit kan leiden als de balans doorslaat naar luisteren naar de ‘klant’, logischerwijs kiest een klant/ouder meestal te kijken vanuit het perspectief van zijn/haar eigen kind. Kinderopvang is groepsopvang en de belangen van individuele kinderen moeten gewogen worden binnen de belangen van de groep kinderen. Vanuit mijn ervaring als pedagoog in de praktijk zou ik willen kiezen voor naast elkaar zitten en samen kijken naar het kind: wat hebben zij van ons beiden nodig? Hoe kunnen wij dit samen zo goed mogelijk bereiken? Dit alles natuurlijk binnen de realistische kaders van dit moment. Helaas zie ik dat ouders en kinderopvangorganisaties onnodig tegenover elkaar komen te staan. Ik zet mij in ieder geval in voor verbinding!
Winst moet gemaakt worden. Een oud economisch wet zegt dat degene die geen winst maakt, failliet gaat. Ook vandaag geldt deze regel. Maar als je alleen maar focust op het geld, dan snij je uiteindelijk jezelf in de vingers. Focus op de kosten, en de kwaliteit gaat omlaag. Focus op kwaliteit en de kosten gaan omlaag. Wanneer je de klant niets te bieden hebt, dan speelt geld een doorslaggevende rol. (Walmartisme ook wel genoemd). Door niets meer te kunnen bieden wordt je een prijsvechter. En als je een prijsvechter bent, dan biedt je je diensten zo goedkoop mogelijk aan. Dat heeft als gevolg dat er minder geld binnen komt. Zo kom je uiteindelijk in een neerwaartse spiraal terecht. Vervolgens ga je nog meer bezuinigen. Hierdoor worden de ouders steeds minder gehoord. Je bent aan het overleven. Ook in de kinderopvang geldt dat het tijd is voor KLANTICIPATIE. Geen tevreden ouder, maar betrokken ouders. Betrokken ouder spenderen meer. Zij zijn de ambassadeurs en zullen op termijn meer waarde ontwikkelen. En wat waarde heeft, gaat winst opleveren. Als de commerciële opvangorganisaties niet goed zijn voor hun klanten, dan zijn anderen het wel!
Mooi om te lezen, ik geloof heel erg in deze richting. Een meer vraaggerichte organisatie door ouders mede verantwoordelijk te maken of door ouders meer stemrecht te geven. Ik ben benieuwd naar de vorm waarvoor is gekozen.