De kinderen zijn ondertussen thuis bij een (of beide) ouders, bij opa en oma en/of de buurvrouw, en dan nog een dagje op de peuterspeelzaal of het kinderdagverblijf om de week rond te krijgen. Met deze Nederlandse lappendeken van opvoeding en kinderopvang in de week combineren gezinnen met jonge kinderen zo, heel pragmatisch, elke variant van opvoeding die er bestaat. De onderzoeker Kremer onderscheidt precies vijf typen en dat is mooi, want dan hebben we er één voor elke dag van de werkweek. Het traditionele gezinsideaal doen we bijvoorbeeld op maandag met mama. Op dinsdag is het tijd voor gedeelde opvoeding-ideaal met papa. Op woensdag is het tijd voor intergenerationele zorg bij oma en opa. Donderdag blijft het kind bij de oppas, die Kremer overigens ‘surrogaat-moeder’ noemt. Vrijdag is het dan tijd voor professionele opvang. De Nederlandse praktijk laat zo een allegaartje zien van ‘visies’ die elkaar afwisselen door de week.

‘Je kunt te snel krimpen, zoals in ons land, maar je kunt ook te snel groeien’

Een andere visie vindt u in Duitsland waar gezinnen vanaf 1 augustus een wettelijk recht hebben op kinderopvang. In Duitsland gaat de opbouw van de kinderopvang zo in een niets en niemand ontziend tempo door. In een steeds sneller tempo breidt men de kinderopvang verder uit. En er is ondertussen een gillend tekort aan pedagogisch medewerkers bij elk arbeidsbureau.

Uit een mailwisseling met mijn Duitse collega-onderzoeker Franziska Egert begrijp ik dat pedagogisch Duitsland in rep en roer is.  Je kunt te snel krimpen, zoals in ons land, maar je kunt ook te snel groeien. In Duitsland kunnen cursisten deze maand een ‘crash course’ volgen van 120 uur zodat men 1 september – ‘gründlich’ voorbereid? – aan de slag kan.

Welke pedagogische medewerker, in het oosten des lands, spreekt Duits en zoekt nog een baan?