Het is half vijf in de middag, bijna 40 graden Celsius en we slepen ons door Brooklyn, New York. Onze kinderen hebben ijsklontjes onder hun petjes gestopt en lopen traag maar vrolijk te lekken. Deze wijk werd op de website van de appartementenverhuur beschreven als een ‘buurt in opkomst’. Maar die opkomst laat nog even op zich wachten. Nu vallen vooral de dichtgespijkerde ramen en het gebroken trottoir op. Verwaaid papier op een schoolplein, grote hekken om een school. Het is zo heet dat er bijna niemand op straat is. Tussen een dichtgespijkerd huis en een gesloten Mexicaans restaurant staat een klein pandje dat ooit, in een ver verleden, eens blauw geschilderd is. Het is een kinderdagverblijf. Op een vuil bord staat, als je goed kijkt: ‘Bright Stars’.

‘Je zal daar op de kinderopvang zitten’, zeg ik tegen mijn gezin. ‘Of er werken. Pffff.’ Ik zou er eigenlijk wel even naar binnen willen, maar dat durf ik toch niet goed. Er is trouwens ook geen bel. Als ik door het raam probeer te kijken zie ik niks. Alleen dat er achter het gebouwtje een piepkleine buitenruimte is, in de brandende zon, met een paar oude speeltoestellen. En geen kinderen.

Wat ik zie is genoeg voor sombere bespiegelingen. De kinderen in zo’n kinderopvang, wat hebben die nou voor kansen? Wat komen ze allemaal al tegen, als kind? Waar kunnen ze spelen, tussen al die viezigheid en in die hitte? Wie bekommert zich om hun ontwikkeling? Wat komt er van ze terecht?

‘Je zal daar op de kinderopvang zitten’, zeg ik tegen mijn gezin. ‘Of er werken. Pffff’

En dan ineens zwaait de deur open. Twee lachende Spaanstalige leidsters komen naar buiten met een hele rits zweterige peuters. Ze stromen de stoep op. Ze hebben emmers en doeken bij zich. Een van de leidsters draait de brandweerkraan open, water gutst over stoep en straat. Ze maakt de doeken nat, vult de emmers. De kinderen joelen van plezier. Voetjes in het water, natte doeken op hun koppies. De radio gaat aan. Een leidster danst op blote voeten in het water en zingt, de kinderen doen haar na. Het is een groot feest. Het is spel, het is stimulering van alles tegelijk: muzikaal, motorisch, verbaal…

Wij zijn gaan zitten op de stoep er tegenover. We kijken onze ogen uit. ‘Mogen we meedoen?’ vragen mijn kinderen. Ik twijfel en dan klinkt ineens een harde bel. De ijscoman komt met een groot blok schaafijs en wij nemen een ijsje. Ondertussen gaat het feest aan de overkant van de straat gewoon door. De eerste ouders arriveren om hun kind te halen, de ijscoman krijgt het druk. En ik neem me voor het voortaan te onthouden: er zijn in kinderopvangland grote verschillen. Maar de overeenkomsten zijn groter.