Artikel bewaren

Je hebt een account nodig om artikelen in je profiel op te slaan

Login of Maak een account aan
Reacties0

Blog Karin Westerbeek – Het land van de verschillen

Karin Westerbeek, senior onderzoeker en adviseur bij Sardes werkt een half jaar in de Verenigde Staten als visiting researcher in de staat Indiana. Hier coacht ze, samen met Amerikaanse collega's, childcare-professionals in hun interactievaardigheden. In een weblog op Kinderopvangtotaal houdt ze haar belevenissen in dit bijzondere land bij.
Blog Karin Westerbeek - Het land van de verschillen

West Lafayette is een stad waarin de universiteit, Purdue, het centrum vormt. De meeste inwoners van West Lafayette hebben wel iets met de universiteit te maken, ze werken er als professor, lecturer of klusjesman, of als coach van het universitair dameszwemteam. En anders hun vader, moeder of wederhelft wel.

Voor het Interactievaardighedenproject van de Early Childhood-sectie hier aan Purdue, coach ik, samen met ‘extension officer’ Dee Love een gastmoeder, Jane. Ze heeft door bureaucratisch gedoe haar ‘license’ verloren en om die terug te krijgen moet ze het een en ander aan professionalisering doen. De coaching door Dee en mij is daar een onderdeel van. En ze wil ook graag hulp bij haar interactievaardigheden, omdat ze het idee heeft dat ze steeds achter de kinderen aanholt, en zo moe is ‘ s avonds. We zijn er nu drie keer geweest.

Op ongeveer 40 minuten rijden van west lafayette woont ze, op een boerderijtje. Ze vangt er kinderen op in de leeftijd van 0 tot 7, meestal een stuk of zes, waarvan een paar haar kleinkinderen zijn en de rest kinderen uit de buurt. Gastouders mogen hier wel 15 kinderen opvangen. De kinderen die bij haar komen, ook die van 5 en 6, gaan niet naar school. Er is binnen een half uur rijden geen kleuteronderwijs te vinden. Indiana kent geen public preschool, dus voor kinderen jonger dan 5 is er niets gratis. Vijf halve dagen kindergarten voor de vijf- en zesjarigen is wel gratis, maar niet dichtbij genoeg. Dus zitten ze bij Jane. Van vroeg in de ochtend tot laat in de avond.


‘Kleine Dessie van drie, van wie wij vermoedden dat ze een achterstand heeft op het gebied van spraak, blijkt steeds zo’n joekel van een stuk kauwgum in haar mond te hebben dat gewoon praten echt niet gaat’

Het huis van Jane is een oase. Er zijn boekjes, er is speelgoed. Er zijn muziekinstrumenten. Met heel weinig geld is hier veel gedaan. Jane heeft geprobeerd om ‘hoeken’ te maken. Een letterhoek met magneten van uitgeknipte letters, een boekenhoek, een knutselhoek met mais en klei. Jane doet het vanuit haar geloof, en dus zingen de kinderen heel veel liedjes over Jezus, en gaan ook de meeste boekjes over de goede herder. Maar de kinderen leren ervan. En dat is ook nodig. Kleine Dessie van drie, van wie wij vermoedden dat ze een achterstand heeft op het gebied van spraak, blijkt steeds zo’n joekel van een stuk kauwgum in haar mond te hebben dat gewoon praten echt niet gaat. Jacob van zes uit Haiti is geboren met vocht in zijn hersenen. Een speciaal programma voorzag wel in een operatie in de VS, maar niet in de nazorg, en zijn Haitiaanse moeder wilde liever dat hij geadopteerd werd. Dus kwam hij bij de buurvrouw van Jane terecht, die naast 2 eigen kinderen 19 adoptiekinderen heeft. Jacob gaat niet naar school maar wel af en toe naar Jane. Daar leert hij in elk geval tellen als hij eieren raapt. En vandaag komt de man van Jane langs, met z’n ouwe schoolbus, om de kinderen de 260 biggetjes te laten zien die hij voor een zacht prijsje op de kop heeft getikt (foto).

Ik voel me er een beetje ongemakkelijk bij om Jane aan te spreken op haar interactievaardigheden. Zoveel inzet en liefde onder zulke omstandigheden… En dan moet ik gaan vertellen da haar ‘verbal communication’ misschien nog net wat beter kan. Dat ze meer open vragen zou kunnen stellen om het denken van de kinderen te stimuleren… Maar ze wil het graag horen. En ze doet er ook iets mee. Na onze suggesties over ‘structuring and limit setting’ zorgt ze voor een wat stricter dagprogramma. Ze betrekt kinderen meer bij het opruimen van hun spullen, en maakt daar ook een leeractiviteit van.

Als we weggaan zegt ze dat ze zich verheugt op volgende keer, en dat ze hoopt dat de Heer ons pad zal verlichten de komende week. En ze voegt toe dat als we ooit ‘financial hardship’ ervaren, dat we dan bij haar mogen komen. ‘I always have meat in the freezer and corn in the barn’.

Geef je reactie

Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn. Heb je nog geen account, maak dan hieronder een account aan. Lees ook de spelregels.