Over een paar weken wordt de interne audit gehouden. Met een groepje collega’s gaan we op vestigingen en bij afdelingen kijken of ons kwaliteitssysteem goed werkt in de praktijk. Om vestigingen een beetje te helpen gaan we soms van te voren even langs om uit te leggen wat de procedure is. Zo was ik van de week een middagje bij een vestiging van ’t Olifantje, waar KinderRijk vorig jaar mee gefuseerd is. Voor deze vestiging zijn audits nieuw, dus is het wat spannender voor iedereen.
Ik bezoek een peutergroep en begroet de medewerkers Lieke en Annelies. Ik stel wat vragen over werkinstructies, mappen en regels. Het is in de middag en de slapertjes komen net uit bed. Een jongetje komt met een wazige blik en piekerige haartjes van het zweet tegen Annelies aanhangen. Ze voelt aan zijn voorhoofd en geeft hem een knuffel. “Tijmen is niet helemaal lekker”, zegt ze, “zo even de ouders bellen”. Ze helpt hem met aankleden. Op halve kracht steekt hij om de beurt armpjes en beentjes in de juiste gaten. Als hij klaar is begint zijn onderlip te trillen. Met zijn knuistjes veegt hij een warme traan uit zijn ogen. “Ga maar vast aan tafel bij Lieke zitten lieverd”, zegt Annelies, “dan ga ik even voor je bellen”. Tegen mij zegt ze verontschuldigend, “sorry, maak je geen zorgen over de audit hoor, we hebben alles op orde. Ik moet nu even gaan bellen”.
‘Als hij klaar is begint zijn onderlip te trillen. Met zijn knuistjes veegt hij een warme traan uit zijn ogen’
Uiteraard gaat dat voor en eigenlijk weet ik ook al wel genoeg. Terwijl ik mijn jas aantrek hoor ik haar telefoneren. “Ja… nee… precies. Fijn dat u hem komt ophalen. Ja voor hem is er zo niks aan op de groep ook. Fijn. Ik ga het hem vertellen, tot straks!”.
Ik groet de groep nog even voordat ik weg ga. Ze zitten aan tafel, de patiënt inmiddels lekker bij Annelies op schoot. Ze heeft stevig een arm om hem heengeslagen terwijl ze met haar andere hand een bordje fruit laat rondgaan. Tja, dat is óók kwaliteit… en het soort dat moeilijk terug te vinden is in mijn regeltjes.
