Er zijn weer luizen! Er zijn weer luizen! Er zijn weer luizen! Er zijn weer luizen!
Bij een beetje ouder gaan de alarmbellen al los bij het eenmalig verstrekken van deze informatie. Maar hier maar liefst vier keer: dat moeten vast een hoop luizen zijn!

Maar nee, het ging niet om de hoeveelheid (althans, ik ga ervan uit dat niemand luizen heeft geteld). De mededeling ‘er zijn weer luizen’, was vooral heel belangrijk nieuws. En belangrijk nieuws moet vooral duidelijk zijn. En daar zit hem de crux: duidelijkheid komt niet altijd met overvloed.
Stel je voor dat er voortaan overal borden met pijlen hangen waar je een brief kunt posten. Overdaad. Iedereen weet immers dat je die brief in een oranjekleurige bak op pootjes kan deponeren, die altijd op dezelfde plek blijft staan.

Zo zit het ook met het punt dat ik hier wil maken: Als duidelijk is waar je iets kunt halen (of brengen), dan hoeft dat maar één keer duidelijk aangegeven te worden.

In dit geval was ik in een kindcentrum waar ik twee deuren door moest om op de groep te komen. De deuren werden gescheiden door een klein halletje. Vervolgens kwam ik op de groep, met direct daaraan een keukentje. Zo werd ik zomaar in 10 seconden, vijf stappen en over 4m2 maar liefst vier keer op hetzelfde geattendeerd.

Ik zal de laatste zijn die zegt dat het niet belangrijk is om te weten dat er weer luizen zijn. Ik ben het er helemaal mee eens dat ouders hier tijdig en duidelijk weet van moeten krijgen.
Daarom is het belangrijk mededelingen aan ouders op één plek te groeperen. Een duidelijk kader (een prik- of magneetbord, een deur met schoolbordverf) stuurt ouders naar steeds dezelfde begrensde plek, waar ze informatie rondom het wel en wee van (de opvang van) hun kinderen kunnen krijgen.

Waar spreekt hier nu de pedagoog in mij? Ik pleit voor rustige ruimtes, waar kinderen en hun spel tot hun recht komen. Geen plek waar deuren en muren versierd worden door informatie, want daar krijg ík jeuk van.